Nie potrafię ocenić technicznej realizacji dokumentu, ponieważ aż tak mocno nie siedzę w tym gatunku, dlatego skupię się wyłącznie na przedstawionej historii.

U mnie wywołał dreszcze. Strasznie żal mi wszystkich, którzy zostali (zaroebo bezpośrednio jak i pośrednio) zmanipulowani i oszukani przez Roberta Freegarda. Bezwzględnie wykorzystał naiwność młodych, jak również specyficzną naiwność szukających miłości kobiet. Udało mu się nawet z czułej i kochającej matki zrobić kogoś, kto głęboko wierzy w złe zamiary swoich dzieci.

Trudno jest też wyobrazić sobie, co musi dziać się w głowie ludzi, którzy przez 10 lat myślą, że muszą uciekać i się chować, bo sytuacja na świecie jest niebezpieczna. Trudno wtedy o racjonalne myślenie.

Nie mieści mi się też w głowie to, jakim cudem wymiar sprawiedliwości zadecydował, że ten człowiek może ot tak wyjść z aresztu. Tak jakby przetrzymywanie jednej z bohaterek w zamkniętej łazience, walizka pełna paszportów różnych ludzi (w tym osób, których wciąż nie odnaleziono), głodzenie ofiar czy też przemoc fizyczna, psychiczna, nie były wystarczającym argumentem, że jest to człowiek, który powinien być całkowicie odizolowany od społeczeństwa. Bo niby ofiary w każdej chwili mogły odejść... Really? No nie wydaje mi się, że to takie proste, gdy jest się zamkniętym w małej łazience, bez dostępu do jedzenia i wierzy się, że na zewnątrz ktoś czeka z bombą i karabinem.

Mam nadzieję, że ten człowiek w końcu zostanie aresztowany i nie skrzywdzi nikogo więcej. A dzieci odzyskają matkę i będą mogły wreszcie same zadecydować, czy zechcą utrzymywać z nią bliższy kontakt i na jakich zasadach miałoby się to odbywać.