Bardzo chciałam polubić tę dramę, bo nie ma w niej najbardziej irytującego w wersji japońskiej wątku "zabawnej" przemocy. I Streseman nie jest tak przerysowanym zbokiem :-) Niestety, po kilku odcinkach straciła tempo i wdzięk, stając się banalną dramą szkolną zamiast opowieścią o genialnych muzykach, a bohaterowie znacznie częściej przechadzali się we wciąż nowych kreacjach (a Yoo Jin z tą okropną teczuszką) niż grali lub występowali. Główny bohater został pozbawiony charyzmy Chiakiego, otrzymał za to rywala w postaci wiolonczelisty o najpiękniejszym uśmiechu w koreańskim przemyśle filmowym, co mocno zakłócało dynamikę relacji z Nae Il (której też zmieniono charakter na mniej pokręcony, za to bardziej dziecinny). Jakoś obejrzałam do końca, ale generalnie nie polecam. Lepiej zobaczyć anime, a jeśli dramę - to japońską, z autentycznie charyzmatycznym Hiroshim Tamakim.