Rozprzężenie moralne przed wyruszeniem w morze oraz niewybredne dialogi podczas rejsu oddają klimat duchowego nihilizmu, na jaki zostają niejako skazani marynarze – rzuceni z dala od swych rodzin, wciśnięci jak sardynki w ciasną puszkę. Młodość żołnierzy kontrastuje z jakimś straceńczym pesymizmem „starych wilków” - sam kapitan w pewnym momencie określa stan swojej załogi: „to jak dziecięca krucjata”. Nihilizm starych balansuje chwilami na granicy „zdrady stanu”, gdy podczas wznoszonych toastów wszyscy zamierają w oczekiwaniu na dokończenie dosyć śliskich laudacji.

Podczas zbliżania się do konwojów wroga rozbudza się w załodze jakiś pierwotny instynkt wygłodniałych drapieżników, których jest w stanie nasycić jedynie krew wroga. To chwilowe sprowadzenie sensu i celu życia do polowania i zatapiania zamienia się w jakąś obsesję. Sytuacja diametralnie zmienia się, gdy u-boot nieoczekiwanie z myśliwego staje się ofiarą polowania. Wtedy załoga zaczyna funkcjonować pod wpływem narastającego stresu. Podczas krytycznych chwil ożywają nagle jakieś stare wspomnienia, budzą się pragnienia związane z życiem lądowym. U widza rodzi się też refleksja nad sensem tego wszystkiego, w czym przyszło mu biernie uczestniczyć.

Według mnie film posiada głęboką warstwę psychologiczną, co wynika z zastosowania pewnych dłużyzn, w których zaprezentowana została doskonała gra aktorów – gra często ograniczająca się tylko do subtelnej mimiki i wymownego milczenia. Pozbawienie prywatności wymusza zachowanie, które postronnemu widzowi wydaje się wulgarne, obsceniczne, wręcz patologiczne. Ciasnota i smród chwilami niemal wychodzi z ekranu - tak sugestywnie nakręcone zostały sceny z pokładu łodzi podwodnej, ale o wiele gorszy jest inny fetor – duchowej gangreny, która zdaje się toczyć całą załogę. „Das boot” odbieram jako film o zdecydowanej wymowie antywojennej, obnażającej absurdalność walki, w której już nikt chyba nie wie, o co toczy się gra…