Serial jest tak absurdalny, że właściwie szkoda czasu, aby się nad nim rozwodzić i tracić czas na jakiekolwiek analizy tego żenującego czegoś… Po cóż w takim razie to czynię? Z irytacji, że wpadłam w pułapkę utopionych kosztów i nie zarzuciłam oglądania tej, jednej ze słabszych z gatunku „Netflix - serial oryginalny”, kompilacji filmu klasy B, kryminału Krajewskiego (którego uważam za grafomańskie beztalencie) i prozy schizofrenika Joyce’a. Kompilacji ani inteligentnej, ani zajmującej, ani wnoszącej czegokolwiek istotnego do życia widza, ani zajmującej – jedynie irytującej widza inteligentnego i samodzielnie myślącego z każdym odcinkiem bardziej niedorzecznością poruszanych wątków, katastrofalnie nieinteligentnym scenariuszem, złą grą aktorską, papierowymi postaciami, generalnie – wszystkim.
Oto boss meksykańskiej mafii narkotykowej pewnego dnia albo rozstrzeliwuje, albo wyrzuca z manhattańskiego wieżowca każdego winnego lub niewinnego defraudacji części jego narkotykowego majątku. Główny bohater, niejaki Martin Byrde, oficjalnie parający się doradztwem finansowym, nieoficjalnie zaś będący najzwyklejszym praczem brudnych pieniędzy ocaliwszy swoją głowę staje się niewolnikiem owego meksykańskiego bossa, gdyż wymyśla propozycję nie do odrzucenia: wyprowadzkę na drugi koniec USA wraz z rodziną i pranie na hurtową skalę. Jak powiedział, tak uczynił: wyjechał, kupił dom (z lokatorem) nad jeziorem i… uświadomił nastoletnie dzieci o tym, czym się para… Dalej jest równie niedorzecznie, i tak aż do końca. Na szczęście Netflix zrozumiał po wynikach oglądalności, że to była wtopa i nie zamierzał kontynuować tego żenującego wytworu.