Też się zawiodłam. Atutem Kompanii Braci, były wypowiedzi weteranów przed każdym odcinkiem, co sprawiało że zmieniała się atmosfera. Pacyfik nie ma żadnej wyrazistej postaci, zamieniają jedną z dekadenckim nastrojem na drugą. Rozumiem, że nikomu nie było do śmiechu na wojnie i nie oczekiwałam Bóg wie czego, ale w Kompanii było to jakoś bardziej wyważone. Winters był wrażliwy, dotykały go problemy jego ludzi ale kiedy trzeba, potrafił stanąć na wysokości zadania.

W Pacyfiku wkurzało mnie jeszcze to, że każda kompania czy batalion traktowały się z wyższością po chamsku, kocenie nowych. I znów Kompania... miała to lepiej wyważone, wiadomo nikt nie chciał się bratać, żeby lepiej znieść śmierć kolegi, ale za dużo tu tego. Z drugiej strony gdyby wydarzenia były przedstawione podobnie jak w Kompanii... to byłby to ten sam film ale na Pacyfiku.

Zastanawiam się, czy Pacyfik nie był po prostu kiepsko zagrany. Dodatkowo te wydłużone ujęcia, które miały co, wprowadzić widza w stan zadumy? Ja tego nie czułem. Czułem za to brak klimatu i nudę.

Taaa i ten odcinek w Australii, nic nie wnosił, a pogłębił jedynie depresję Leckiego. Szósty odcinek, a Żółtków jak na lekarstwo.

Da się obejrzeć, ale chyba nastawiałam się na to, że mnie wyrwie z fotela jak Kompania i trochę żałuję, że obejrzałam ją w pierwszej kolejności. Szkoda, bo przecież miał potencjał :)

Dla mnie też słabo. Gdyby nie efektowne sceny walki, zrobione z rozmachem - wiadomo, kino amerykańskie - to ten film by już w ogóle leżał. Część odcinków była nudna, te, w których było mało akcji z frontu to już w ogóle kicha bo tak jak piszesz zżyć z głównymi bohaterami się nie dało więc tym bardziej mnie ich losy poza polem walki nie interesowały. Może zbyt bardzo się napaliłem na ten serial. Jak dla mnie nasz polski Czas Honoru o wiele lepszy (oczywiście nie mówię o scenach batalistycznych). Teraz czas na Kompanię Braci.