Będzie długie podsumowanie.
Po pierwsze. To anime jest MEGA trudne do oglądania. Szczerze powiem że pierwsze 5 odcinków z trudem przeszedłem, pary razy zastanawiając się czy dam radę dalej. Do tego niecodzienny zabieg twórców który sprawia że odcinek za odcinkiem coraz bardziej nienawidzicie głównego bohatera.
W dodatku po zakończeniu patrzyłem się przez 15 minut w ekran w kompletnym bezruchu.
Po drugie. Może się zdziwicie ale wiecie jakich dwóch bohaterów najbardziej było mi żal? Makoto i Kotonoha. Tak dobrze słyszeliście - Makoto. Z początku przedstawiany jako nieśmiały, trochę zboczony nastolatek, który z czasem staje się - wybaczcie za określenie - męską dziwką. Przyznam że życzyłem mu najgorszych rzeczy. Każdy kolejny cios zadany przez Sekkai był dla mnie uciechą. Jednak po zakończeniu, przemyśleniach, ponownym obejrzeniu sceny "w teatrze" - największym zdrajcą okazuje się... Sekkai. Od samego początku skrycie pragnęła Makoto. "Pomimo tego pragnęłaś dostać kwiat (Kotonoha) który chciałaś oddać komuś innemu (Makoto)" - Wiedziała że jej najbliższa przyjaciółka jest zakochana w naszym bohaterze. Pomimo tego pragnąc szczęścia Makoto, zbliżyła się "pragnąc dostać kwiat" do Kotonohy, po to by ich zeswatać "który chciałaś oddać komuś innemu". Z początku intencje są bardzo szczere, będąc świadoma swojego uczucia próbuje połączyć Kotonohe i Makoto. Widzi że dzieli ich potężne uczucie. Przy okazji zauważa również drugą stronę Makoto - nieokrzesanego, niedoświadczonego, z wielkim popędem, nie znającego granic. Widzi że Makoto podchodzi do związku bardzo natarczywie, ale z jej pomocą może wyjść z tego piękna miłość.
I tutaj dochodzimy do kluczowego wydarzenia. "Czy mam cię nauczyć jak wziąć ten kwiat?" - proste nawiązanie do "ćwiczeń" Sekkai. Gdyby w tym bardzo ważnym momencie zostawiła go w spokoju - prawdopodobnie do niczego złego by nie doszło. Kotonoha i Makoto żyliby długo i szczęśliwie. "Pokaż mi swoje prawdziwe ja" - tu nie jestem pewny ale zapewne chodzi o to, że pokazała Makoto że z nią jest o wiele prościej, że nie będzie trzeba włożyć tyle wysiłku. I od tego momentu wydarzenia potoczyły się lawinowo. Zamiast przytemperować popęd, pozwalała na coraz więcej, będąc przecież świadoma jaki Makoto jest. Również sama nie widzi problemu z Kotonohą, bo przecież to nie jej wina, i to on powinien z nią porozmawiać. Wcale nie wiedziała że Kotonoha jest osobą o bardzo delikatnej psychice, ale specjalnie nie naciskała by problem rozwiązać, tak jest prościej nie? Dalsze wydarzenia to już efekt domina, przemilutkie koleżanki z klasy Kotonohy również dorzucają swoje do ognia - a ona zaślepiona miłością tylko staczała się we własnym umyśle, tworząc alternatywną rzeczywistość. Makoto który nie był niczym ograniczany chciał więcej i więcej aż wkońcu zachowywał się jak uzależniony. Sekkai widząc że wymyka się to spod kontroli, i pragnąc zatrzymać ukochanego uciekła do najgorszego (W tej wersji wydarzeń zakładam że rzeczywiście nie była w ciąży) - kłamstwa o ciąży.
W końcu jesteśmy świadkami ponownego spotkania Kotonohy i Makoto. Zebrał się w sobie by ją przeprosić. Kompletnie świadomy swoich czynów. I tak jakby już prawie przygaszony płomyczek miłości z powrotem się rozpala. Wydaje się że może wkońcu wyjdzie na prostą - bo mimo że dużo jest do naprawienia to da radę. I tu poraz kolejny do akcji wkracza Sekkai. Kierowana pragnieniem kompletnie nie widzi co zrobiła, posuwa się do najgorszego z możliwych. A wystarczyłoby powiedzieć prawdę o ciąży.
Chciałbym też zaznaczyć - nie bronię w 100% Makoto za jego czyny. Wiadomo że on również nie jest bez winy. Naskrobał bardzo dużo. Ale w żadnym wypadku nie zasługiwał on na śmierć. już na pewno nie on tej "Obłudnicy" ;)
Sekkai rozpoczęła tą tragedię. Miała parę okazji by to powstrzymać - nie zrobiła tego.
Makoto grzęzł w błocie które stworzyła Sekkai - mimo to spojrzał prawdzie w oczy, niestety było już za późno. Jedyną osobą którą szczerze kochał była Kotonoha.
I co najstraszniejsze z tej historii. Nie jest ona bezsensowna. Nie jest ona wyssana z palca. Takie coś naprawdę może się zdarzyć.
Niestety muszę się zgodzić - to anime nie jest "enjoyable". Jest tragiczną historią o szkolnej miłości i dorastaniu. Nie czujesz przy nim smutku, radości, śmiechu. Czujesz obrzydzenie, zażenowanie, nienawiść i żal. Nie mogę powiedzieć że się przy nim bawiłem. Końcówka to jedna wielka eksplozja wszelkich uczuć. I pewnie dlatego też ma bardzo niską ocenę. Pomijając fakt że niektóre dialogi, i animacja kuleją.
Ocena 8, ale tylko i wyłącznie dla ludzi którzy lubią taki psychologiczny majstersztyk.


"Kiedy naprawdę kogoś kochasz, pozwolisz mu odejść"


*** Jest to moja personalna interpretacja, nie musisz się z nią zgadzać - w takim wypadku zapraszam cię do dyskusji. ***