Jest w tej dramie absolutnie genialna scena: rozmowy telefonicznej, podczas której nie pada ani jedno słowo, a jednak bohaterowie prowadzą dialog... Jednocześnie jest w tej dramie mnóstwo klisz, zarówno fabularnych, jak i w budowaniu postaci.
Jest w tej dramie wiele charakterów trudnych, ułomnych i niejednoznacznych. Ludzi, którzy chcą wspiąć się na szczyt i robią to wszelkimi sposobami, a także takich, którzy karierę - ze względów moralnych - odrzucili i wcale nie czują się z tym źle. Bardzo polubiłam postaci przyjaciela i siostry głównego bohatera, za wielkie serce zwykłych ludzi.
Na pewno jest bardzo wciągająca, jednocześnie wiele razy miałam dość oglądania kręcenia się bohaterów w kółko i podpowiadałam: nie musisz tego robić, po prostu skończ, odejdź. Ale to takie prawdziwe psychologicznie: nie widzimy, że nasz wysiłek robi się całkowicie niepotrzebny, brniemy w przegrane sprawy, w niepotrzebne spory, w związki bez przyszłości.

Teraz dwie refleksje, które zawierają spojlery.

UWAGA, SPOJLER:
Zastanawiające, że nikt (poza siostrą) nie osądza moralności głównego bohatera z początku dramy, jego sposobu zarobku na życie po wyjściu z więzienia. Tak jakby informacja, że robi to dla siostry, wystarczyła, żeby go usprawiedliwić.

UWAGA, JESZCZE WIĘKSZY SPOJLER:
Moon Chae-Won gra postać, która przechodzi dokładnie przez to, co grana przez nią bohaterka "Flower of Evil". Tam znowu trafił jej się partner, którego gorąco kocha, ale podejrzewa o złe zamiary, więc gra i udaje, a na koniec musi budować relację całkiem od nowa...

A i jeszcze jedno, tym razem bezspojlerowo: Song Joong-Ki jak nigdy wcześniej i jak dotąd nigdy potem zagrał całe spektrum uczuć. A już podejrzewałam, że zdaje się na efekt Kuleszowa ;)