Czy tylko mi wydaje się, że Moffat i Gatiss postanowili w tym odcinku zagrać na nosie
fandomowi? I wcale nie wyszło to Sherlockowi na dobre?
W sensie, odcinek wydaje mi się dużo słabszy od tych z sezonu pierwszego i drugiego. Sama
postać Sherlocka straciła "to coś", bo John i Mycroft są tacy jak być powinni. A młodszy Holmes...
Zbyt zabawny (żart z wąsami był okej, niepowtarzany tyle razy), bardziej podobny do tego co
reprezentował RDJ, co też średnio mi się podobało, niż to co nam pokazywano na początku. Po
obejrzeniu czuję pewien niedosyt i nutę niezadowolenia.

Poza tym, Anderson to geniusz, choć nie rozumiem czemu zupełnie pominęli Donovan w tym
wszystkim.

I Mary, którą chciałam nie lubić, ale nie mogę bo jest tak kochana, taka urocza i tak idealna jak
może być.

Wyłapaliście doctorowe nawiązanie Lazarusem? ;) Sam Gatiss powinien dostać jakąś nagrodę
za scenę z Jimem (a Benedict za tą mistrzowską minę!), za to trochę kopniaka za metro.