Silos wymyśliły w 2044 roku dziewczyny z "Seksmisji". Taka sytuacja i nic nie poradzisz. Sama historia opowiedziana w serialu jest dość prosta i przewidywalna. Jeśli bez przeczytania książek potrafiłem dokładnie przewidzieć zakończenie ostatniego odcinka pierwszego sezonu, to dla samej ekranizacji nie jest to komplementem, prawda? Świat Silosu jest ubogi: z serialu nie dowiadujemy się praktycznie niczego o życiu mieszkańców, strukturze społecznej i relacjach, a dominującym elementem scenografii są schody. Schody w górę, schody w dół i tak dalej. Jest też trochę innych lokacji, w tym dwie całkiem interesujące, ale generalnie schody :) Poza tym na ekranie oglądamy około tuzina postaci w różnych konfiguracjach (oczywiście w ubraniach, bo to serial SF). Postaci są statyczne jak napięcie prądu między okładkami kondensatora, więc błyskawicznie uczymy się kto jaki jest, co powie i jak się zachowa. To mocno psuje zabawę widzowi takiemu jak ja, lubiącemu towarzyszyć bohaterom, którzy rozwijają się i zmieniają wraz z oglądaną historią. Natomiast absolutną perełką serialu jest świetna Rebecca Ferguson i to dla niej warto oglądać tę dystopijną opowieść. Wykreowana przez nią postać Juliette jest żywa i prawdziwa, przez co świat i fabuła "Silosu" nabierają autentyczności i zaciekawiają. Będę oglądał drugi sezon, pod warunkiem że Ferguson będzie jego główną bohaterką.