Zanim serial obejrzałem, nie wiedziałem o jego fabule zbyt wiele. Kilkunastoletni chłopak wychodzi wieczorem ze spotkania z kolegami i nie dociera do domu, rano zostaje znaleziony tylko jego rower w lesie. W tym samym czasie w miasteczku pojawia się tajemnicza dziewczynka, w tle są jakieś zjawiska paranormalne i rządowy spisek. Z jednej strony to niewiele, ale z drugiej może i całkiem sporo, bo zdradza całą podstawę historii. Nie treść jest tu jednak najważniejsza, ale forma. A ta mnie po prostu urzekła! Mnóstwo nawiązań do filmów lat '80, filmów mojego dzieciństwa - "E.T.", "Goonies", "Coś", "To", "Blob", "Szczęki", "Martwe zło", "Obcy", "Critters"... Do filmów, które kiedyś mnie zachwycały, straszyły albo wzruszały. Do filmów Spielberga, starych, dobrych horrorów, do filmów "kumpelskich", gdzie banda gówniarzy wyplątywała się z wielkich kłopotów dzięki sprytowi, przyjaźni i oddaniu. Albo od takich, w których wyśmiewanemu i pogardzanemu, ale też dobremu i mądremu chłopakowi, kibicowało się, żeby odpłacił swoim prześladowcom, a przy okazji zawalczył o ładną dziewczynę. To nic, że ja to wszystko już gdzieś widziałem, to nic, że motywy ograne. Ale to nie było kopiowanie, to były bardzo inteligentne zapożyczenia i nawiązania. To tak, jakby z wielu dobrze znanych i zawsze smakujących dań wziąć to co najlepsze i przyrządzić jeszcze jedno, pyszne i cholernie satysfakcjonujące. Taki też był ten serial. Klimat lat '80 powrócił nawet w zdjęciach, których ostra, choć nieco wyblakła kolorystyka, od razu przywołała wspomnienia. A banan na mojej gębie zamknął się z tyłu głowy wtedy, kiedy ostatni odcinek zakończył się wyraźnymi furtkami dla sezonu drugiego. Tym bardziej, że - nie wiem dlaczego - byłem pewien, że to zamknięta historia. Mam zatem nadzieję, że wkrótce Netflix oficjalnie da znać, że jest na co czekać. A pierwszy sezon zdecydowanie polecam, przede wszystkim widzom wychowanym na wspomnianych tytułach.