Otóż to. Jest całkiem sporo nawiązań do tego, chciażby migawki z przeszłości komendanta Jim’iego, który wraz z żoną walczył o życie swojej małej córki.
W przypadku „Jedenastki” świadczyć może o tym np. zgolona głowa i jej „super moce” (bajkowy i wyimaginowany świat dzieci mający na celu podtrzymania na duchu).
Natomiast „toksyczny świat” może nawiązywać do chemii jakie się dostaje podczas walki z nowotworem.
Sam w rodzinie przez to przechodziłem, więc może dlatego ławiej jest mi odgadnąć to, co serial ma do przekazania.

To, że wy odczytujecie tak ten serial, nie znaczy, że taki był zamysł, czy też wszyscy tak mają rozumieć ten serial. Każdy interpretuje różne zjawiska inaczej i jak ktoś właśnie odebrał ten serial inaczej niż wy, to nie znaczy, że go w ogóle nie odczytał.

w pierwszej serii jest to zasugerowane aż nadto wyraźnie. Szczególnie retrospekcje związane z córką komendanta jak słusznie napisał Wankie są już wyłożeniem kawy na ławę. Moment, w którym komendant jest wraz z rodziną w parku i jego córka coś zauważa - zauważa potwora - jest zapewne momentem, w którym zachorowała. Potem są sceny z ratowania Willa. Jest on podłączony do potwora podobnie jak dziewczynka z maską tlenową w ostatnim stadium choroby. Przechodzenie do innego mrocznego świata to alegoria "przechodzenia na drugą stronę" czyli umierania. Scena, w której Will wypluwa resztki potwora może świadczyć o tym, że nie do końca się wyleczył - pokonanie raka często kończy się nawrotem choroby. Tajna organizacja ludzi w białych kitlach to naukowcy / lekarze starający się znaleźć lek - są przedstawieni jako postacie negatywne, bo często pozbawiają chorych złudzeń. Może wydawać się, że traktują pacjenta bezdusznie i przedmiotowo. Jedenastka jest moim zdaniem nowatorską kuracją (jest w filmie obiektem badań, posiada super moce) - nadzieją wszystkich chorych i ich rodzin. To, że druga seria może zerwać z tą konwencją to już inna para kaloszy.

Ciekawa interpretacja.

Ja też oglądając ten serial cały czas miałam wrażenie, że ta historia jest jakąś alegorią, metaforą czegoś -
że te potwory, mroczny świat to wszystko ucieleśnia jakieś ludzie emocje, tragedie. Chłopcy prześladowani w szkole, wykorzystywana dziewczynka , samotna matka, nastolatek odmieniec, ojciec borykający się ze śmiercią córki, rozwód rodziców, utrata przyjaciółki, czy nieodwzajemniona miłość..
Ciekawa koncepcja dwóch wymiarów, gdzie ukazano ten sam świat w sprzeczny sposób. Czyli tak jak życie - raz jest dobrze, znowu innym razem przechodzimy przez piekło.
Jedni w końcu z niego wychodzą, inni z kolei zostają w nim na zawsze. (każdy wymiar ucieleśnia więc punt widzenia i stosunek do życia).
Wierzę, że jest ktoś, kto również odniósł takie wrażenie, tylko opisałby to w jakiś bardziej sugestywny sposób, bo jestem przekonana, że ten świetny serial sci-fi, ma swoje drugie dno.

Gdyż duchy i reinkarnacja oraz zjawiska paranormalne są faktem