Pierwszy odcinek ciężko było ruszyć. Snuł się jak nienaoliwiony rower. Oglądałam bodajże na 3 razy i miałam wrażenie, że serial porzucę na złomowisku. Natomiast od drugiego odcinka jazda z górki. Zapewne początkowy marazm był zamierzony. W serialu mamy do czynienia z sinusoidą nastrojów, tak jak z resztą w muzyce jazzowej, która jest tu kluczem i jakby parafrazą wątków i rozwoju zdarzeń.
Dosyć zaskakujący scenariusz, każda z postaci okazuje sie być niezbędnym trybikiem w mechanizmie funkcjonowania klubu. Panorama postaci pieknie oddaje współczesny magiel kulturowy Paryża.
Kamera wędruje między aktorami jakby była jednym z członków zespołu, drga jak struny wiolonczeli i idealnie wprowadza w ten, raz duszny, raz oczyszczający nastrój.
Śpiew muzyka i taniec grają główne role i te sceny są najpiękniejsze i najbardziej hipnotyzujące. Muzyka jako katalizator emocji to nie nowość ale w tym serialu zagrało to świetnie.
Nie trzeba kochać jazzu, żeby serial zdołał uwieść. Jestem najlepszym przykładem.