Po ostatnim odcinku muszę szczerze przyznać, że jest to z pewnością jeden z najbardziej wzruszających i pomysłowych seriali jakie kiedykolwiek widziałam.
Urzekł mnie sposób w jaki Prairie postrzegała ludzi i opowiadała o świecie dookoła. Jej charakter, mądrość i dobroć są czymś tak rzadko spotykanym w serialach i przyznaję, nawet jej delikatny, melancholijny głos poruszał coś głęboko we mnie podczas narracji.
The OA skupia się bardzo mocno na psychologii postaci, mamy wyraźnie zarysowane emocje i to co było spoiwem tego serialu, czyli sposób w jaki bohaterowie docierali się, poznawali coraz bardziej i przywiązywali do siebie, co też ostatecznie miało swoje konsekwencje i - było dla mnie wielkim plusem.
Natomiast pod koniec układanka rozpada się i nie do końca składa z powrotem, pozostawiając niepewność, poruszenie i skazując nas na domyślanie się. W kontekście opowiedzianej historii staję się to kolejną zaletą, ponieważ przypomina nam, że mamy do czynienia z osobą po traumatycznych przejściach - o czym ja zapomniałam i tu mnie ta historia pokonała, gdyż takiego rozwoju wypadków sobie nie wyobrażałam. Wbiła mnie w ziemię jednak dopiero na samej końcówce, w tym wielkim kulminacyjnym momencie, do którego dążyliśmy przez całe osiem odcinków.
Dodając do tego piękne zdjęcia, realizację, muzykę i aktorstwo oraz nawet montaż podczas wykonywania rytuału - wychodzi nam malutkie dzieło sztuki.

Dla tych co zarzucają mu brak wiarygodności - uwaga: Prairie jest niewiarygodnym narratorem! Nie wiemy co zdarzyło się naprawdę. W takim wypadku to właśnie wytykanie tzw "błędów" jest absurdalne.
Polecam!