Polemizowałabym co do tego "nienagannego wykonania". Dla mnie było wiele nieścisłości. Niektóre wątki rozpoczęte jakby bez pomysłu na dalszą realizację, nie rozciągane, potem porzucane.
Nie wciągnął mnie, a przywiązywanie do charakterów sprawiało mi trudność jak nigdy dotąd.

Tak mniej więcej odbierani są ludzie depresyjni - jako straszlwie męczący, apatyczni, nie czujący sensu. Depresja jest męcząca. Uważam, że to jest dobrze pokazane za pomocą metafory - jak unieważnienie człowieka od małego może prowadzić do destrukcji.

Vanya jest najsłabszym punktem i ciężko było jej współczuć.

Wczoraj skończyłam oglądać. Myślałam, że bardziej się zaangażuję w fabułę, postaci były mi obojetne. Może oprócz Klausa, który był świetnie zagrany podobnie jak Nr 5. Co do reszty, uważam, że aktorsko tak sobie. A i niektóre wątki z czapy, Mama zostaje rozłączona a oni niby przywiązani do niej, ale jakoś tak wszystko bez emocji.