Co zrobić, gdy świat wali się w posadach, gdy tracimy sens istnienia, gdy ktoś będący całym światem znika i pozostawia mnie samego, boleśnie świadomego tej pustki? Co zrobić gdy nic nie może być jak dawniej, gdy"kiedyś" jest pasmem okropieństw a "teraz" ciągłym cierpieniem? Serial nie podejmuje prostego wyzwania. Opowiada historię bolesną, głęboko poruszającą. To niepowtarzalne dzieło ukazuje piękny proces, w którym sami potrafimy odnaleźć swoje uczucia, lęki. Współtrwamy w podróży, którą Violet przeżywa - poszukiwaniu siebie, oraz oczekiwaniu na kogoś kto nie powróci. Pomimo, że film nie daje złudzeń, że skończy się "i żyli długo i szczęśliwie", wydaje się że jedynym zakończeniem może być "i żyła długo, w bólu i samotnie", to nie potrafimy opuścić tego ukrytego pragnienia, tej drobnej nadziei, która towarzyszy zarówno nam, jak i głównej bohaterce aż do końca. Nadzieja która nie ginie, która pozwala iść dalej. I to jest być może najpiękniejsze w Violet Evergarden. To, że pozwala nam być w tym świecie, odczuwać emocje, pragnienia, ból postaci fikcyjnych, lecz na krótką chwilę tak bardzo rzeczywistych. To, że odnajduje w każdej historii promyk nadziei, która pomimo trudnych, niezwykle bolesnych wydarzeń, nie rzuca na kolana, lecz jest czymś co pozwala nam odnaleźć piękno w życiu i pomaga w naszej wspólnej podróży z Violet Evergarden.