1. Koniec 3 odcinka. Pięknie rozstawione pochodnie. Czarodzieje i czarodziejki, a także władcy Królestw Północy zbierają się na egzekucje Nilfgaardczyka, który ma zginąć z ręki Yennefer. Władcy jak to władcy, szeptają sobie przy wszystkich, że tym czarodziejom to ciężko zaufać. Cahir coś tam stęka, ale wydaje się być pogodzony z losem i przyjmuje swoją śmierć. Kiedy to nagle Yennefer, pozbawiona magii podnosi wielki topór i przecina nim łańcuchy więźnia, a potem rozwala w szale jeszcze dwa kosze z ogniem i oboje uciekają w obu kierunkach, mimo, że nikt za nimi nie goni. Zarówno wielcy magowie jak i królowie patrzą po sobie i robią minę Travolty z Pulp Fiction. Tymczasem Yen dobiega na konia i odnajduje szybko Cahira, który uciekał w przeciwnym kierunku.

2. Finał sezonu. Geralt w końcu ma dość Yennefer i przykłada jej miecz do gardła. Ciri i Jaskier mają spieprzać do Kaer Morhen z krasnoludami, których gubią po drodze. Geralt nagle stwierdza, że w sumie nie warto się babą przejmować i sam zaczyna jechać do Kaer Morhen, a Yen jak to Yen, za nim na koniku. W następnej scenie są już pod bramami twierdzy wiedźminów i Yennefer krzyczy, żeby Geralt zaczekał na nią. Ale zaraz, zaraz. Czy oni nie byli przypadkiem chwilę wcześniej nie byli w pobliży Cintry? Sprawdzam mapę gdzie leży Cintra i gdzie Kaer Morhen. O cholera, więc oni musieli jechać tak przez kilka tygodni i mam ogromną nadzieje, że przez ten cały czas Yennefer krzyczała zanim "Geralt!", a nasz wiedźmin ze skwaszoną miną jej nie odpowiadał. Złoto.