Dla mnie to właśnie sezon pierwszy był nudny i rozciągnięty do granic możliwości, za to sezon drugi wszystko mi wynagrodził. Ja się właśnie cieszę, że zobaczyliśmy konsekwencje tego finałowego zdarzenia dla naszych bohaterek.

Sezon drugi pokazał jak bohaterki sobie z tym wszystkim radzą - zwłaszcza Celeste i Bonnie- bo to na ich życie wpłynęło to najbardziej. Celeste została sama, i powinna odczuwać ulgę, ale nie odczuwa bo mimo wszystko tęskni za mężem- chociaż ten się nad nią znęcał. Bonnie dręczą straszne wyrzuty sumienia i demony z dzieciństwa.

No i jeszcze wprowadzenie postaci matki Perry'ego to był strzał w dziesiątkę. Przynajmniej dowiedzieliśmy się o jego historii- o tym, co go ukształtowało. Meryl Streep była fenomenalna jako matka do końca zaprzeczająca smutnej prawdzie o swoim synu, i babcia zafiksowana na dzieciach Celeste. Coś było w niej histerycznego- nie sprawiała wrażenia zrównoważonej umysłowo. Nie wiedziałam, czymam jej nienawidzić, czy raczej jej współczuć.

Także no, tego- nie zgadzam się z Tobą zupełnie. Uważam, że postaci i ich historie pięknie tutaj w sezonie drugim pogłębiono.

Zgadzam się tak bardzo. Finał pierwszego sezonu był genialnym zakończeniem dla tego niby "nudnego i rozciągniętego do granic możliwości" sezonu. I wiedziałam, żeby nie oglądać drugiego, po prostu wiedziałam, że sobie zepsuję ten finał, ale dodanie do tak zacnego grona jeszcze Meryl Streep, nie powstrzyma przecież nikogo przed obejrzeniem. Żałuję, że ten serial ma kontynuację. Jedynka była cudowną, skończoną całością.