Będę szczera - nie mam skłonności do "złych chłopców", ani w życiu ani w filmach. Nie wiem, czy z tego szybko wyrosłam, czy p prostu zrozumiałam, że to nigdy nie kończy się dobrze - ani w życiu, ani w filmach ;) Ragnara uwielbiałam od początku. Jego ciepło, dowcip i gwałtowna siła sprawiły że stał się postacią, za którą ludzie i widzowie, idą w ogień - z uśmiechem na ustach. Ze złością i bólem serca żegnałam się z tą postacią. "Przecież serial już nigdy nie będzie tak dobry bez niego. Patrząc na jego synów, nie sądziłam, że któryś będzie równie magnetyczny. To niemożliwe, żeby znaleźli kogoś kto będzie tak, wspaniały, nieobliczalny, sprytny i dziki jak on!" .

To prawda, nie znaleźli. Ivar nie jest swoim ojcem, choć ma z niego wiele. Co najważniejsze coś, czego zupełnie brakuje jego braciom - hipnotyzującą (chociaż dużo bardziej gniewną i bezkompromisową) charyzmę. Dzięki temu, tak jak Ragnar, jest kimś niepowtarzalnym i równie... SPEKTAKULARNYM. Ivar jest zły i dobry, wrażliwy i bezwzględny, zagubiony i pyszny, melancholijny i pragmatyczny jednocześnie. "NIKT tutaj nie jest taki jak Ty" usłyszał, i słusznie. Jest w Ivarze galopujące szaleństwo, poetycka nostalgia i bezkonkurencyjna siła. Piękny portret, niejednoznacznego człowieka. Tym bardziej, brawa dla Alexa Andersena i scenarzystów, bo zgrać (i zagrać) to wszystko na raz nie jest łatwo.

Po 10 odcinkach 5 sezonu stwierdzam, że jak wielkim psychopatą by nie był - po prostu go uwielbiam :) Razem ze wszystkimi jego odcieniami szarości. I chociaż z początku się buntowałam (bo przecież, taki zdeprawowany i zły!), teraz już nic na to nie poradzę. Jestem bezradna - jego energia jest jak strumień, który drąży skałę. Powolnie, z sukcesem dokonuje coraz większej ekspansji ;) Uważam, że jest najlepszym możliwym hołdem dla postaci własnego ojca. Z niecierpliwością czekam na kolejne sezony Wikingów - umarł Ragnar, niech żyje Ivar!

P.S. Cieszę się w duszy, że jego prawdziwy, historyczny pierwowzór, dożył sędziwego wieku lat 80, bo to znaczy, że tą postacią dane będzie mi się rozkoszować zdecydowanie dłużej niż ukochanym Ranganerm.