"Wojna Wietnamska" to serialowa kobyła (10 odcinków, w sumie 16,5 godziny!), która dosłownie miesiąc po miesiącu prowadzi nas przez lata konfliktu w Azji Południowo- Wschodniej. Od szerokiej genezy, poprzez sam przebieg, reakcje w USA i wpływ na społeczeństwo, poprzez szalenie wzruszające i głębokie zakończenie.

Mamy tu ogrom porażających wojennych opowieści: amerykańscy jeńcy przekazujący wiadomość (o spotykanych ich torturach) alfabetem morsea (mruganiem oka) podczas przesłuchania przed kamerą, czy losy rodziny Wietnamki, która miała 8 braci i 2 synów, to tylko niektóre z wielu opowiedzianych tu historii zwykłych ludzi. Bo ten film to nie tylko historyczny rys ale przede wszystkim umiejscowieni w konkretnych miejscach i sytuacjach bohaterowie opowiadający o swoich przeżyciach oraz bliskich, których już nigdy nie zobaczyli żywych.

Wietnam był też początkiem kariery dla współcześnie działających polityków, jak dwóch niedoszłych prezydentów USA: niedawno zmarły republikanin John McCain i jego imiennik z partii demokratycznej, Kerry. Losy obydwu są tu też wyraźnie zaznaczone.

Nie zabrakło słynnych zdjęć i okoliczności ich powstania: scena egzekucji w Sajgonie, naga dziewczynka uciekająca przed napalmem, czy ostatni helikopter ewakuujący amerykańską ambasadę.

Czy czegoś tu brakuje?
Tak, brakuje to merytorycznego głosu przedstawicieli ówczesnych amerykańskich administracji. Słyszymy wiele opowieści żołnierzy czy aktywistów, mających antywojenny wydźwięk. Żeby była jasność- nie ma to charakteru pacyfistycznej propagandy, ich zdanie jest sensowne wyważone i nienachalne. Ale, zwłaszcza przy takim rozmiarze (godzinowym) tego dzieła, chciał bym też dla przeciwwagi usłyszeć głos biurokratów, którzy byli blisko ówczesnych kręgów rządowych.

Niemniej jest to mankament szukany na siłę i nie koliduje z faktem iż "Wojna Wietnamska" to dokument wybitny.