Mam mieszane uczucia co do tej dramy. Piękna historia, aktorstwo głównych aktorów na poziomie, ale... Ile razy można rozdzielać głównych bohaterów, by potem przez cudowne zbiegi okoliczności zobaczyli się na parę dni? Jakie supermoce ma główny bohater, że przy najdotkliwszych obrażeniach, najgorsze co go spotyka, to chwilowa utrata pamięci?
O ile nieśmiertelność bohatera jest dla mnie do przęłknięcia (nie oczekuję realizmu od k-dram), to nie podoba mi się nakręcanie fabuły ciągłym rozdzielaniem bohaterów. Z większym zaciekawieniem obejrzałabym jak radzą sobie razem w trudnych realiach, po wszystkim co przeżyli, wśród radykalnego i zacofanego społeczeństwa. Ostatnio nie lubię romansów, które kończą się tuż po "nareszcie jesteśmy razem" :( W tym przypadku tym bardziej mi szkoda, bo przedstawiono dwójkę silnych, ciekawych postaci, które razem mogłyby jeszcze wiele zdziałać. Aż mi przykro było, że taki potencjał został zmarnowany.

W pamięci zapadła mi scena po tym, jak dziewczyny dostały się na statek i Gil-chae ogląda swoje ręce "Coś musiało się stać z moimi dłońmi." Wymowne.