Nie ma to jak dawać złą ocenę po 20 minutach oglądania.

Zbuntowani w mojej opinii nie należy do świetnych seriali. Typowa młodzieżowa telenowela, jakich było pełno na przełomie lat 90. i 2000. Sama oglądałam, bo w sumie wszyscy znajomi oglądali naprzemiennie z kreskówkami, o tym się rozmawiało na przerwach w szkole. Po latach widzę, jaki ten serial był płytki i bardzo fajne wątki były przyklepane przez infantylne jak na licealistów zachowania i romansiki. A jeśli mamy polecać oryginał, to może warto odesłać do argentyńskiego Rebelde Way z 2002? Tam moim zdaniem wszystko wyglądało dużo naturalniej, choć wciąż temu serialowi do ideału hen daleko i jeszcze kawałek. Uczniowie bardziej wyglądali na swój wiek i nie zachowywali się aż tak przesadnie teatralnie jak ich meksykańskie odpowiedniki.
Netflixowa wersja wypadła o wiele lepiej, tylko ta fabuła tam jest mocno skondensowana w małej ilości odcinków. Przesada w drugą stronę. Dawniej seriale z Ameryki Łacińskiej ciągnęły się jak flaki z olejem po kilkaset odcinków, bo jakby bohaterowie przestali być tępi i infantylni i nauczyli się ze sobą rozmawiać, to akcja zamknęłaby się w maksymalnie kilkudziesięciu odcinkach. A że to serial z motywem kariery muzycznej, to naprawdę można tu zrobić kawał dobrego serialu nawet wyłączając system pucharowy rodem z Mody na Sukces, jedni bohaterowie muszą się powymieniać partnerami, a drudzy się rozstają i schodzą, bo to przecież dodaje widzom napięcia i powoduje u nich wypieki na twarzy. Netflixowa wersja zrobiła to, co najlepsze - wykastrowała ten serial z bycia telenowelą i nie powtarza błędów swojej poprzedniczki.