Bardzo dobry i udany dodatek, szczerze polecam wszystkim fanom Baldurów.
Tak w ogóle to wielki szacunek za wydanie dodatku do gry po tylu latach od jej premiery (18 lat!).

Do SOD długo się zabierałem, najpierw czekałem na spolszczenie, a potem już chyba z braku czasu i z powodu fali krytyki, z jaką spotkała się ta pozycja nie mogłem się jakoś zabrać. Ostatecznie rozpocząłem nową przygodę niewiele od niej oczekując.

Nowy dodatek jednak bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Uważam, że jest świetny. Oceniam oczywiście poprzez pryzmat bycia wielkim fanem serii i porównując bardziej do poprzednich części, a nie do współczesnych gier. Nie ma co porównywać do takiego Wiedźmin bo to zupełnie inna kategoria. No i w obecnej wersji na żadnego buga się nie natknąłem przechodząc grę. Wszystko działało płynnie i sprawnie bez przykrych niespodzianek (podobno wersja popremierowa była strasznie zbugowana).

Z plusów (spoilery trochę):
- Świetna wciągająca fabuła. Bardzo ciekawa główna antagonistka. Sporo zwrotów akcji na koniec. Rewaluacyjne zakończenie.
- Zadanie pełnienia roli jako pomostu między baldurami został wykonane bardzo dobrze. Dużo nawiązań do obu części. Czuje się tą kontynuację przygody po pierwszej części i gładkie przejście w BG 2.
- Rozwinięcie towarzyszy i relacje między poszczególnymi członkami drużyny (w porównaniu z biedą w tym zakresie jaką serwował BG 1).
- Naprawdę ładne lokacje. Genialne dungeony, chyba najlepsze z całej serii.
- Dużo bardziej wymagające starcia z przeciwnikami niż w pozostałych częściach. Dawno tylku fireballów na raz moja drużyna nie dostała. Np. ta walka w piwnicach Dragonspear była masakrycznie trudna.
- Sporo naprawdę fajnych smaczków. Te wiwaty na cześć głównego bohatera przez mieszkańców Baldurs Gate, wymarsz z miasta wraz oddziałami Płomiennej Pięści, epilog no i sam atak na zamek Dragonspear (chyba najlepsza bitwa w całej serii).
- bogaty bestiariusz mocno czerpiący z obu części Icewindale .

Z minusów:
- Brak polskiej wersji językowej. To jest akurat bardzo przykre.
- Skrajna liniowość. Niby powiązana z fabuły (w końcu uczestniczymy w kampanii wojennej), ale i tak może irytować. Zwłaszcza brak możliwości cofnięcia się do wcześniejszych lokacji i dokończenia niezakończonych questów.
- Uważam, że miejscami trochę zbyt „epiccy” wrogowie zostali przewidziani jak na ok 9-poziomowe postaci (armie demonów, smok.., po to tylko, żeby zaraz w BG2 szlachtować na początek mefity i gobliny? no bez jaj).
- Z mniejszych minusów : trochę przeładowane wrogami i postaciami lokacje (ale w BG2 było przecież tak samo). Ponadto tak jak w BG 1 cierpieliśmy na deficyt magicznych przedmiotów, tak tu jest ich wysyp. Trochę za dużo moim zdaniem.

Czytając recenzje i komentarze mam wrażanie, że gra spotkała się miejscami z jaką idiotyczną nieuzasadnioną krytyką. Zarzuca się jej m.in.
- zmianę charakteru Jaheiry i Safany - to akurat jest bzdura. Nie bardzo rozumiem jak można wykreować charakteru tych towarzyszek na podstawie tych kilku dźwięków i dosłownie kilku biedo-dialogów z BG1 i uważać, że doszło do jego zmiany. No nie da się. Ta pierwsza to w ogóle w BG1 była miałka. SOD bardziej rozwija te postacie niż nadaje im inną treść.

- wprowadzenie wątków LGTB – ten wątek akurat często się przewija jako argument krytyków – w grze jest jedna jakaś totalnie poboczna postać (kapłanka temposa, u których możesz nabyć usługi świątynne, niezwiązana z żadnym questem), która ma jedną opcję dialogową z dosłownie jednym zdaniem, że urodziła się chłopcem. I tyle.. Można wprowadzenie tego wątku przeżywać i nie spać p po nocach, albo można machnąć ręką jak normalny człowiek i grać dalej nie rozwodząc się nad tym. Ja nawet tego nie wyłapałem przy przechodzeniu gry.