Democracy
2005
Grałem w nią często, testując różne kraje i sprawdzając, jak daleko można zajść, wybierając odmienne strategie polityczne. Na początku eksperymentowałem, zmieniałem podejście, kombinowałem z gospodarką, podatkami czy reformami społecznymi, ale z czasem okazywało się, że zawsze wracam do jednej sprawdzonej ścieżki, która niezawodnie przynosiła najlepsze wyniki. To pokazywało pewne ograniczenie mechaniki – gra dawała pozory ogromnej swobody, a w praktyce nagradzała te same rozwiązania. Mimo to potrafiła wciągnąć na długie godziny, bo satysfakcja z budowania własnego państwa i obserwowania konsekwencji decyzji była ogromna. Grafika była prosta, wręcz surowa, ale w tym przypadku nie stanowiło to problemu – liczyła się przejrzystość i łatwość w odczytywaniu skutków politycznych wyborów, a nie fajerwerki wizualne. To właśnie prostota i czytelność sprawiały, że do Democracy chciało się wracać.
czytaj dalej
