Miałem szczęście że nie na trafiłem na błędy opisane przez ciebie. O ile do wywalania gry do pulpitu zwyczajnie się przyzwyczaiłem to inne mnie nie spotkały.
I rzeczywiście gdybym takowe napotkał to moja ocena również była by taka jak twoja.


Mi w tym dodatku bardzo brakowało postaci z którymi moglibyśmy dłużej pogadać i miejsc gdzie takowe by były.
No bo cóż twierdza i miasto a w mieście ludzi chętnych do pogawędki co kot napłakał.

Sama fabuła wciągnęła mnie bardzo późno. Dopiero na moczarach które odwiedziłem jako ostatnie.
I kardynalny moim zdaniem błąd to bardzo ubogie dialogi z postaciami i brak możliwości zagadania do nich.

Ostatecznie dodatek o wiele wiele słabszy od podstawki ale nie zmienia to faktu iż nadal warto zagrać dla fabuły bo jest ciekawa.

Z wymienionych bugów spotkałem dwa - ten z nieaktywnymi przeciwnikami - niemniej gra ich nie "widziała" i nie miałem z nimi żadnego problemu i niestety ten ostatni, który nieźle mnie wkurzył. Jako łucznik w podstawce zdobyłem Daleki Śpiew - najlepszy łuk w grze, a zbroje miałem ulepszoną trzema arcymistrzowskimi runami + inne wyposażenie dające niezłego kopa. Wszystko poszło w cholerę, ale i tak mój atak zadawał 140 obrażeń, więc ukończenie gry było co najmniej łatwe.
Ogółem z misjami pobocznymi to 12 h gry co jak na dodatek nie jest najgorzej. Moja ocena to 8/10. Może dałbym mniej gdyby bugi atakowały mnie częściej. Utratę sprzętu jakoś przeżyłem zwłaszcza, że i tak nie zmieniła wiele w walkach z bossami.

z opisanych błędów to tylko brakowało mi elementów zbroi i raz przeciwnik zaciął się w ścianie ale dało się go zabić. I nic więcej. Grało się przyjemnie, jesteś pechowcem:)

Jak powiedział ktoś wcześniej: jesteś pechowcem. Przechodziłem „Przebudzenie” trzy albo cztery razy i przez tych kilkadziesiąt godzin tylko raz miałem jakiś przypał z NPC-em – bodajże nie szło z nim wejść w interakcję, ale wczytanie save’u naprawiło sprawę.

Co zaś się tyczy brakującego ekwipunku przy wczytywaniu save’ów z „Początku”, to to wcale nie musi być błąd – możliwe, że kończąc grę postać miała założone jakieś przedmioty z DLC, które nie są dostępne dla „Przebudzenia”. W „Przebudzeniu” dostępne są bodajże tylko przedmioty z „Powrotu do Ostagaru”, zbroje i bronie z promocyjnych DLC się nie importują, zamiast tego w ekwipunku pojawiają się nowe przedmioty, dostosowane do klasy postaci.

Próbowałem przejść razy. Dość. Importowałem postać z DA: O (wszystkie DLC) i pierwsza niespodzianka - przeniosło mi jedynie część ekwipunku. Część? Nie, to zbyt dużo powiedziane. Przeniosło mi tylko amulet - klucz do bram miasta; oraz hełm - skażenie. Pomyślałem sobie: dobra, wuj z tym, pewnie szybko znajdę coś porządnego. Faktycznie, dość szybko wszedłem w posiadanie setu wartownika. Grę skończyłem na etapie kopalni srebnorytu, czyli po 9 godzinach. Dlaczego? Ponieważ straciłem w niej wyżej wymieniony set wartownika. Nie, nie miałem save'a, którego mógłbym wczytać. Trudno, może kiedyś.
Wrażenia? Bardzo pozytywne. Postacie mają większą głębie (Anders! Szkoda, że w DA: II tak go popsuli). Szkoda, że twórcy zdecydowali się uśmiercić Mhairi - głos Pani Pikuły mnie uwiódł, jak zawsze. Jedynie teksty Oghreena wciąż są na poziomie wypowiedzi Panny Krystyny Pawłowicz, ale do tego zdążyłem się przyzwyczaić już podczas gry w Początki. Krasnoludy? Tylko te od Sapkowskiego. Lokacje w grze są różnorodne, ciekawe i zwyczajnie ładne. Postarali się, może poza Amarantem, który mnie rozczarował; spodziewałem się czegoś więcej po "Perle Fereldenu". Zawiódł mnie poziom trudności (koszmar) - startowałem z postacią na 25lv (1h + tarcza) i wszytko rąbałem bez użycia układów. Jedynym trudnym przeciwnikiem był ten, jak mu tam, elektryczny smok, ale po łyknięciu balsamów uziemienia poszło dość gładko. Spodobały mi się nowe umiejętności, specjalizacje i talenty, ale były dość mocno przesadzone, przynajmniej w przypadku wojownika.

Dobry dodatek, grało się przyjemnie, ale bugi zniechęciły mnie do kolejnego podejścia.