Bioshock to podróż po chorej wyobraźni Gilliama albo Kubricka, może to indywidualne odczucia, ale styl graficzny imo świetnie to suplementuje. Silenie się na fotorealizm przy ograniczonej technologii długowieczności też grze nie wróży; Bioshock cieszy moje oczy regularnie od kilku lat ze względu na to, że jest to (wizualnie) skończone dzieło; jak animatorzy albo malarze mieli medium, którego ograniczenia rozpoznali i wybrali taki styl, który najlepiej je wykorzysta. W Stalkerze dzisiaj mogę najwyżej docenić to, że bardzo próbowali się do realizmu zbliżyć.
Obie gry są wystarczająco inne, by brak elementu, który stanowił siłę w jednym, nie przeszkadzał w drugim. W Bioshocku było więcej prozy, w Stalkerze intensywne podchody; nigdy nie zapomnę jak przez 2 dni pełzłem przez Czerwony Las centymetr po centymetrze, patrząc z niepokojem na rosnący licznik i sprawdzając, czy ktoś mnie czasem nie zoczył i próbując nie wpieprzyć się w jakieś radioaktywne krzaki :)
Fabularnie w obu grach dziwiadła występują; zombie, duchy, mutanty itp.; W celującym w fotorealizm Stalkerze magiczne sci-fi jednak trochę odstawało od reszty, szczególnie tańczące kozaczoka Snorki.
Zwrot akcji w zasadzie z tego samego wora, ale obie gry mają kiepskawe zakończenia; Bio to faktycznie wymęczony Doom w ostatnim levelu, a Stalker to bezwstydna deus ex machina.