Problem jest taki, ze Elka nie jest zdrowa na umysle, tylko ma PTSD, a moze tez i inne choroby psychiczne, stad jej irracjonalne zachowania

Problem jest taki, że Ellie jest nie tylko jest źle napisaną postacią, co same
fundamenty narracyjne gry, są źle przedstawione. Takich motywów zemsty w literaturze, były setki. Ta gra NIE POKAZAŁA nic, czego nie czytałem w setkach książek. Problem polega na tym, że to zostało źle przedstawione, motyw zemsty, motyw odkupienia, motyw przebaczenia itd. ma sens, kiedy prowadzone działania podczas sposobu narracji mają sens i tylko wtedy. Rozumiesz? Jest w całej popkulturze cały rój podobnych szkieletów narracyjnych z zemstą na czele, tylko że tutaj został pokazany przez kompletnych grafomanów(w tym głównie Druckmanna), których wyrzucono z pierwszego roku studiów na psychiatrii(inaczej tego porównać nie mogę). I dlatego, to wygląda tak koślawo. Ellie nie ma żadnych innych chorób psychicznych, oprócz tego że nie potrafi "zrozumieć", podobnie jak scenarzyści tej gry, na czym polega katharsis, oraz twórcy nie rozumieją jak zaprezentować, ambiwalencję emocjonalną i to jest największa wada tej gry.

Psychologia narracyjna: Ludzie są istotami złożonymi, rzadko działają na podstawie jednego impulsu czy emocji. Zemsta nie jest jedynie gniewem, ale często wynika z mieszanki żalu, miłości, straty i poczucia winy. Gry, które badają temat zemsty, mogłyby skupić się bardziej na ambiwalentnych emocjach towarzyszących bohaterom. W "The Last of Us Part II" brak jest subtelności i rozwoju psychologicznego bohaterów, który ukazywałby te bardziej złożone emocje. Postaci są w dużej mierze "napędzane zemstą", bez głębszego zbadania ich wewnętrznego konfliktu. Z perspektywy psychiatrii można uznać, że jest to uproszczenie ludzkiej psychiki, które czyni narrację nieautentyczną.

Zemsta jako reakcja emocjonalna – destrukcyjny cykl

Zemsta to typowa odpowiedź emocjonalna związana z poczuciem straty, niesprawiedliwości lub gniewu. W literaturze psychiatrycznej mówi się, że działania odwetowe są silnie związane z aktywacją układu limbicznego (emocjonalnego mózgu).
W przypadku Ellie i Abby w "The Last of Us Part II" narracja koncentruje się na pokazaniu zemsty jako spirali destrukcji, co jest zgodne z wiedzą psychiatryczną. Jednak gra czyni to w sposób bardzo jednostronny, nie dając bohaterkom przestrzeni na autorefleksję, która mogłaby prowadzić do bardziej zniuansowanego obrazu psychologicznych konsekwencji ich działań.
Gra nie pokazuję NIC, kompletnie nic w celu przedstawienia, czegokolwiek, poza głównym celem który jest ŻAŁOŚNIE NAPISANY.

Nadmierne obciążenie psychiczne, PTSD i trauma.

Psychologia traumy: Ellie i Abby doświadczają wielokrotnych traum. Wiadomo, że trauma, szczególnie wojenna, nie zawsze prowadzi do reakcji takich jak pragnienie zemsty. Badania nad PTSD sugerują, że osoby z traumą mogą rozwijać różne strategie przetrwania – od unikania konfliktów, przez apatię, po depresję.
Gra zdaje się ignorować pewne realistyczne efekty traumy. Ellie, zamiast przejawiać objawy depresji, letargu lub odcięcia emocjonalnego, przez całą grę jest niezwykle skoncentrowana na zemście. Taka jednostajność emocjonalna jest wątpliwa psychologicznie. Przedstawienie traumy w grze jest wyolbrzymione i pozbawione większej różnorodności reakcji.

Nieudolna moralizacja, utrata sprawczości gracza

Psychologia moralności: Ludzie naturalnie odrzucają moralizatorstwo, jeśli czują, że są do czegoś zmuszani. Subtelne podejście do dylematów moralnych, takich jak zemsta, pozwala na większą identyfikację z bohaterami i głębszą refleksję.
"The Last of Us Part II" nie daje graczowi wyboru ani sprawczości w kluczowych momentach. Wątki moralne są podane wprost, bez możliwości refleksji czy alternatywnych działań. W narracji psychologicznej gracze mogli czuć się zmuszani do przyjęcia z góry narzuconej perspektywy. Taki brak agencji może prowadzić do frustracji, szczególnie u osób ceniących bardziej otwarte narracje.

Empatia i relacja z bohaterami

Neuropsychologia empatii: Empatia jest centralnym elementem narracji, szczególnie w mediach interaktywnych, takich jak gry. Badania pokazują, że ludzie są bardziej skłonni odczuwać empatię wobec postaci, jeśli czują się z nimi związani emocjonalnie.

"The Last of Us Part II" próbuje wymusić empatię wobec Abby poprzez retrospekcje, jednak proces ten jest przyspieszony i mało wiarygodny. Związek z Ellie został osłabiony przez narrację, która często kazała im akceptować działania, z którymi się nie zgadzali. Psychologicznie, zbyt szybkie zmuszanie do zmiany perspektywy może wywołać opór, zamiast zrozumienia.

Brak subtelności i złożoności w narracji.
Uproszczone przedstawienie traumy oraz jej wpływu na ludzką psychikę.
Ograniczenie przestrzeni na własną interpretację moralnych dylematów.

Podsumowując, współczesna psychiatria i psychologia sugerują, że temat zemsty oraz traumy mógłby być przedstawiony w bardziej zniuansowany sposób, uwzględniając wielowymiarowość ludzkich reakcji emocjonalnych. "The Last of Us Part II" ignoruję wiele z tych aspektów, przez co jej narracja jest nachalna i pozbawiona autentyczności.  Akurat na studiach, miałem okazję napisać kilka wypracowań, na temat jak nie należy, pisać scenariuszy w dziełach popkultury, i ta gra jest tego idealnym przykładem., to był akurat referat z socjologii.

To jest tylko gra, nawet w filmach nie wszystko wychodzi doskonale, a co dopiero w grze. Nikt o zdrowych zmyslach nie oczekiwał 100% realizmu

Ale to poczekaj, bo nie rozumiem. Nie masz w drugiej części, wyborów? albo ogłuszasz przeciwników albo zabijasz? no przecież w pierwszej części jako Joel też możesz zabić setki, wrogów, tak? albo ich ogłuszać. I co Joel już w pierwszej części nie jest psychopatą? z tego co widziałem możesz ogłuszać wszystkich, grając Ellie w dwójce. Wiec, nie rozumiem Twojego toku myślenia. Wyjaśnisz?