To moje pierwsze spotkanie z kinem Indyjskim (nie licząc jednej przygody z Bollywoodem) i muszę przyznać, iż film przerósł moje najśmielsze
oczekiwania. Historia zaczyna się jak jakiś włoski neorealistyczny smęt o szlachetnym biedaku. Tak o to mamy biednego wieśniaka, który błąka
się po mieście w nocy i szuka wody, bo bardzo chce mu się pić. Już w przeciągu pierszych 10 minut przychodzi nam poznać jego niezwykle
szlachetną naturę: nie kradnie, jest niebywale uczciwy, nie pije, nie pali, nie uprawia hazardu. Szybko też można zorientować się, że nasz bohater
ma mentalność dziecka, jest tak naiwny, że miejscami sprawia wrażenie idioty. Przechodzi przez kratę na jakieś grodzone osiedle, by napić się
wody z kranika i niestety, ale zostaje zauważony przez funkcjonariusz policji, który od razu drze ryja „złodziej!!!”, budzi to alarm wśród mieszkańców i
już niebawem, w wyniku serii niefortunnych wyborów drogi ucieczki nasz bohater znajduje się zamknięty w bloki pełnym polujących nań
„prawowitych mieszkańców”. Od tej pory film zmienia niejednokrotnie formę, smak i wymowę. Jest komicznie do granic absurdu i dramatycznie do
granic dobrego smaku, ale co najważniejsze jest, ku*wa, całkiem mądrze. Sorry za tą ku*wę, ale muszę przyznać, że kupuję moralizatorstwo tego
dzieła. Jest wystarczająco czytelne by nie popadać w tzw. Pseudoartystyczny bełkot, ale jednocześnie na tyle delikatne by film nie stał się nachalną
przypowiastką. A wymowa jest niezwykle bogata. O naturze człowieka mówiąc bardzo ogólnie, ale naprawdę w sposób do głębny i szczegółowy.
Jak dla mnie rewelacja. A końcówki Hollywood by się nie powstydził. I jest wtym wszystkim tylko jedna smutna sprawa: dlaczego twórcy tego dzieła
nie nakręcili więcej filmów?!

PS: W FILMIE NIKT NIE TAŃCZY I NIKT NIE ŚPIEWA [taka uwaga, dla osób uprzedzanych do kina z tego pięknego kraju]