Już dawno aż tak nie zaskoczyła mnie na Filmwebie rozbieżność w ocenie obejrzanego filmu między moim osobistym odczuciem a ogólnym wyrokiem tzw. społeczności. Zgłupiałem... Oglądałem inny film? Jestem wrażliwy inaczej? Sam się oszukuję, aby dodać sobie snobistycznego splendoru? Kocham pasjami polskie kino? Bynajmniej, nic z tego. Nie ma co gadać o gustach po raz nty – trudno, jednym się podoba, innym nie, ale dla mnie to naprawdę film poruszający. I bardzo dobry. Dlaczego? Z kilku powodów. Przede wszystkim wierzę bohaterom i wierzę w nich. Ba, rozumiem ich. Przekonuje mnie ta historia, kupuję ją, przeżywam. To bez wątpienia także zasługa aktorów – szczególnie absolutnie rewelacyjnej Joanny Kulig w roli Teresy (w pełni zasłużone Złote Lwy w Gdyni za najlepszy debiut aktorski – to była prawdziwa młoda dziewczyna, która chce poczuć smak życia).
Zaskoczyła mnie szczególnie część finałowa, zaskoczyła i postawiła w kłopotliwej sytuacji: a co ja bym zrobił, gdybym musiał wybierać? Niechciana możliwość... To prawda, że jest w tym filmie coś z Kieślowskiego, choć jest też niezwykła energia młodości, kiedy naprawdę wszystko wydaje się możliwe, choć oczywiście również naprawdę się cierpi i przeżywa wszystko na maksa, także ból. Scenę w szpitalnej łazience zaliczam do tych, które oglądam z autentycznym zawstydzeniem i bólem, bo dają mu złudzenie, że podglądam życie takie, jakim jest w istocie. To mnie i zachwyca, i napawa dziwnym lękiem jednocześnie...
Nie będę nikogo przekonywał na siłę, że to dobre kino i warto ten film zobaczyć. Wspomnę może jeszcze o ciekawych, nerwowych zdjęciach i montażu bardzo dobrze oddającym klimat całej opowieści. Na ogół oceny filmwebowe nie odbiegają jakoś zasadniczo od mojego punktu widzenia (choć najczęściej są zawyżone) – tym razem jest zupełnie inaczej. Nowe polskie kino, które warto oglądać!