Trudny temat bo rzecz o odchodzeniu, definitywnym, nieodwracalnym. Bardzo łatwo w podobnych historiach o patos, przesłodzenie, sztuczność. Tu mamy wszystkiego po trochu. Banalne postacie, przewidywalne do bólu. Schemat i sztampa. Nielubiany gbur, kochająca wszystko i wszystkich nauczycielka, pielęgniarka wykorzystywana i zaniedbywana przez narzeczonego, zresocjalizowany złodziejaszek, wścibska sąsiadka, szlachetny szeryf itd. Na przemian dobry i zły. Naturalnie zło musi skapitulować w obliczu zacności, a bohaterka umrzeć w ramionach ukochanego bo jakże by inaczej. Czarnym charakterom jest wstyd i bieleją ze wstydu właśnie, a może i zrozumienia swojej bezdusznej małostkowości. I ten biedny Andy Garcia. Kogo, co albo w co on gra? Stara się biedaczek jak może kreować małomiasteczkowego chama ze skutkiem mizernym jak na takiego aktora. W sumie film da się strawić pod warunkiem przymknięcia oka na porażające banały goniące jeden za drugim. Można też się wzruszyć. No bo jakże by inaczej? Magia świąt, karuzela, padający śnieg rozświetlany bożonarodzeniowymi lampkami i ich dwoje, zakochanych, wtulonychw siebie, kręcących się na tej karuzeli po raz ostatni razem. Hm.