Oglądałam wczoraj. Dawno miałam już smaka na ten film. Bo to przecież film Aronofsky`iego, reżysera mojego ukochanego „Czarnego łabędzie” i „Requiem dla snu” Z opisu myślałam, że będzie klimatem podobny do „Atlasu chmur” Szykowałam się na ucztę dla oczu, uszu , serca ....
I niby to wszystko otrzymałam. Piękne zdjecia, piękna, nastrojowa muzyka Mansella, fabuła, bajkowy przekaz filmu, że zycie wieczne, jego źródło jest w .... śmierci. Doskonały Jackman, piękna Weisz.
Każdy z tych elementów osobno jest idealny, ale razem tworzą, niestety, trochę nijaką całość. Trochę nudnawą, trochę nużącą. Miał chyba wzruszyć, mnie nie wzuszył, mimo, zę zaliczam się do osób wrażliwych. Ale rozumiem te osoby, które dały temu filmowi 9 czy nawet 10pkt, bo wizualnie jest doskonały. Bardzo poetycki. Jest w nim mnóstwo symboliki, alegorii, co dla niektórych będzie wadą dla innych zaletą.
Polecam, bo jest piękny, magiczny, mimo, że coś w nim szwankuje ...