Zawiodłam się na filmie, ale, od razu się usprawiedliwię, nie dlatego, że słaby, bo nie jest,
tylko całkowicie nie w moim guście. A sama jeszcze nie wiem, czego oczekuję.
Film ambitny, skłaniający do refleksji, tylko- tak będąc szczerym- gdzie ten film? Wszystko to
jedna wielka metafora, wielkie nadzieje i jakby pusty obraz, z czego widz powinien dostrzec
mądry i niepretensjonalnie ciekawy obraz.
A może po prostu źle zrozumiałam? Według mnie-poprawcie mnie, jeśli się mylę- cały film
przedstawiał jakby jedną historię, tylko przedstawioną w inny sposób. Ale każda
przedstawiała te same wartości i cele. Ostatecznie Issabel była Izzi, Izzi Isabelą, Isabela
drzewem, drzewo Izzi. Czyli tym, co Thomas/Tommy/Tom kochał najbardziej. I to chyba
sedno tego filmu, prawda? Miłość piękna, ale uzbrojona w niezmiernie uciążliwą metaforę.