kingowska caproneska gładka i antypoślizgowa jak podłoga taneczna.

napakowana rytmicznymi uniesieniami niczym dobra kargulowa kasza skwarkami; rozwleczona, przeidealizowana i zasentymentalizowana do kresu wyporności mojego przyswajania.

z prostą, zgoła naiwną metaforą, która - uziemiona, dociążona i potraktowana serio - ociera się o banał, spłaszcza przekaz, razi dosłownością.

generalnie w filmie chodzi o to, żeby umilić sobie czekanie tańcem.

i o nic więcej w nim nie chodzi.

malarz bexiński zwykł był mawiać:

i tak czeka nas wszystkich jednaki wodospad, więc dlaczego nie siedzieć w fotelu, tylko na kaktusie?

no właśnie.

czy gdyby powyższa myśl została sformułowana przez stephena kinga, flanagan nakręciłby dwugodzinny film o dwóch facetach w pontonie i jednym sukulencie?

przecież to się nadaje na krótkometrażowy film animowany co najwyżej.

w razie wątpliwości załączam nowelkowe materiały dowodowe chrisa milka, segment z 42 One Dream Rush - krótkie, poetyckie, genialne i bez wydawania kasy na bilet:

https://www.youtube.com/watch?v=GtyIZNBzrok

(czterdzieści dwie sekundy później)

no bo po co opowiadać coś w sto dziesięć minut, skoro to samo zostało już opowiedziane w niecałą minutę?

co więcej, od strony wizualnej, lepiej, bo z konkretnymi obrazami podchwytującymi rytmiczne załamki linii elektrokardiogramu na monitorze?

bo ja też nie wiem.

dusza z ciała wyleciała, zdosłowniała.