„Personal Best” to dość stary, ale bardzo ciekawy dramat sportowy rozgrywający się w środowisku amerykańskich lekkoatletek, walczących o kwalifikacje do Igrzysk Olimpijskich mających się odbyć w 1980 roku w Moskwie. Bohaterkami są dwie zawodniczki uprawiające lekkoatletyczny wielobój: Chris (w tej roli atrakcyjna Mariel Hemingway na początku swojej, całkiem dobrze zapowiadającej się, kariery filmowej) oraz Troy (Patrice Donnelly – zawodowa lekkoatletka).
Ich znajomość zaczyna się dość zwyczajnie, po pewnej imprezie Troy wspiera - psychicznie dość chwiejną – Chris. Spędzają ze sobą koleżeński wieczór w domu, dobrze się przy tym razem bawią, do czasu, kiedy to Troy uświadamia sobie, że jest zafascynowana piękną Chris. Ta „przyjaźń” będzie jednak działać destrukcyjnie na ich sportowe aspiracje, choć do końca nie przestaną się wspierać w osiągnięciu upragnionego, sportowego celu.

Z zaciekawieniem oglądałam ten dramat, tym większym, że wątek miłosny między głównymi bohaterkami jest bardzo umiejętnie wyważony i przyjemny w odbiorze w filmie zdominowanym przez tematykę sportową i nie jest wcale marginalny. Byłam zdumiona, że w 1982 roku w amerykańskim kinie pojawiła się tak odważne sceny intymne w wykonaniu pań. Sadziłam, że pierwszym takim filmem był „Desert Hearts” z 1986 roku, który jednak posiada więcej atutów niż tylko wspaniała les-seks-scena. Tym nie mniej polecam „Personal Best” do obejrzenia tym wszystkim, którzy maja ochotę na połączenie dobrego filmu o sportowej rywalizacji i miłości między kobietami.

P.S. A przy okazji namawiam do obejrzenia filmu, dzięki któremu obejrzałam „Personal Best” - „The Celluloid Closet” , rewelacyjny dokument o hollywoodzkich produkcjach z wątkami homoseksualnymi od początków kina niemego, aż do lat 90-tych.