bo ten statek nie był dla niego tylko statkiem, miejscem zamieszkania, ale domem. Związany był z nim całe życie, na nim się urodził. Tu tworzył swoją muzykę. To był jego azyl, mikrokosmos. To wszystko miało się rozpaść. Nie chciał zaczynać od nowa. Dla niego wraz z tym statkiem kończyła się pewna epoka. Kochał muzykę, ale był niewypowiedzianie samotny. On i tak umierał na raty na tym statku. łMuzyka trzymała go przy życiu, ale to była namiastka życia, którego nie znał, którego się bał, które go przerażało swoimi możliwościami, ale za którym tęsknił. Nie był jednak gotów zmierzyć się z prawdziwym życiem, nawet w obliczu miłości. Mógł być szczęśliwy, ale stchórzył. Miał świadomość, że ten strach nigdy go nie opuści. Ciężko tak żyć, w rozdarciu, pomiędzy tęsknotą a strachem... Czasem człowiek po prostu ma dość. On miał. Finał ze statkiem przypieczętował jego decyzję...