Jak dla mnie jeden z najlepszych filmów katastroficznych, jakie widziałam. Przewidywalny do bólu i do granic możliwości naiwny, a mimo to ogląda się go z zapartym tchem. Wiesz, że kiedy bohaterowie rozmawiają o tym co ich dzieli, ziemia musi się w tym momencie rozstąpić między nimi. Wiesz, że pierwsza rysa w Kaplicy Sykstyńskiej musi przebiec idealnie między palcem Adama a palcem Boga. I doskonale zdajesz sobie sprawę, że kiedy główny bohater spada w przepaść już w pierwszej połowie filmu, jego ręka musi się nagle pojawić na krawędzi i facet musi podciągnąć się zaraz z powrotem do góry. A mimo to 2012 ogląda się z wciąż rosnącą ekscytacją, a wszystko to za sprawą świetnie dopracowanych efektów specjalnych.
Pewnie, że nie jest to ambitne kino na wysokim poziomie. Jeśli ktoś wybierze się na ten film, nastawiony na wzniesienie na wyżyny intelektualne, wyjdzie rozczarowany. Żeby czerpać przyjemność z takiego kina, trzeba mieć gdzieś w sobie zachowaną duszę dziecka i umiejętność spojrzenia na przedstawione wydarzenia z przymrużeniem oka.
Bo 2012 to bajka. Bajka dla dużych i małych. Wiadomo przecież, że główny bohater musi przeżyć przynajmniej przez większość filmu, a najlepiej do samych napisów końcowych. Doszukiwanie się logiki w każdej scenie takiego filmu jest więc pozbawione sensu, nie mówiąc już o tym, że odbiera całą przyjemność z seansu. Nic dziwnego, że potem taki delikwent wychodzi z seansu niezadowolony.
Zlinczujcie mnie, ale naprawdę dobrze się na tym filmie bawiłam. Otwierałam szeroko oczy ze zdumienia, gryzłam paznokcie jak szalona, mamrotałam pod nosem dopingując bohaterom i śmiałam się. I wyszłam bardzo zadowolona.
Zdecydowanie polecam. I to całej rodzinie.