Czytając recenzje i oglądając pierwsze sceny tego filmu nie przypuszczałam, że zdoła wywrzeć na mnie tak silne wrażenie. Z początku trochę irytowała mnie jego niekonwencjonalna konstrukcja - brak chronologii, chaotyczne przeplatanie się obrazów z życia trójki bohaterów. Jednak w miarę poznawania szczegółow historii Paula, Jacka i Cristiny poczucie "chaosu" zastąpiło uznanie dla orginalności pomysłu reżysera. A od momentu, gdy trzy wydawałoby się niezależne od siebie wątki połączyły się w jeden - przejmujący do głębi serca - już nic nie było w stanie oderwać mnie od ekranu. Urzekła mnie genialna gra odtwórców głównych ról, szczególnie Penna (dlaczego pominięto go przy nominacjach do nagród Akademii przyznając je Watts i del Toro - przecież Sean był w tym filmie naprawdę wspaniały). Uderzyło mnie także naturalne piękno tej opowieści o bezgranicznym umiłowaniu życia powodującym, że łapczywie chwytamy krótkie chwile szczęścia rzucane nam przez los. Nie posiadamy się wtedy z radości, że dostaliśmy w prezencie od losu kolejną szansę na przeżycie czegoś pięknego i niepowtarzalnego. A gdy już umocni się w nas nadzieja, że będzie to trwałe i nieodwracalne los znów nas zaskakuje - odbiera wszystko pogrążając w bezmiarze rozpaczy i bezsilności.