Fotografia zawsze zajmowała wyjątkowe miejsce w życiu Abbasa Kiarostamiego. Po ukończeniu akademii sztuk pięknych w Teheranie w 1960 roku, gdy myślał już o karierze filmowca, fotografował martwe natury i pejzaże. Przez lata zgromadził setki odbitek pokazywanych na  wystawach w paryskim Centrum Pompidou i MoMA w Nowym Jorku. W swoim ostatnim filmie "24 klatki" Kiarostami łączy pracę filmowca i fotografa, przerzucając mosty pomiędzy tymi dwoma środkami artystycznego wyrazu.Projekt "24 klatki" narodził się z pytania o charakterze zarówno artystycznym, jak i metafizycznym: co dzieje się przed naciśnięciem migawki i tuż po nim? Jaką wyimaginowaną przyszłość skrywa obraz? By udzielić odpowiedzi na te pytania, irański reżyser wybrał 20 fotografii ze swojej prywatnej kolekcji, a następnie ożywił je i umieścił w filmie w postaci animacji. Dzięki wykorzystaniu narzędzi cyfrowych, dyskretnych wkładek 3D oraz technologii zielonego ekranu udało mu się wskrzesić zdjęcia z przeszłości i podjąć próbę odkrycia emocji, które towarzyszyły aktowi kreacji.
W rozbudowanych scenografiach Abbas Kiarostami pokazuje grupkę turystów patrzących na wieżę Eiffla, konie kłusujące po zaśnieżonych polach, stada ptaków lecące w industrialnym krajobrazie. Poza odczuciami estetycznymi obrazy te przywołują skojarzenia z mistrzowskimi eksperymentami artysty jak chociażby z filmem "10". Jednocześnie melancholijne i pełne światła, szczere i figlarne krótkie scenki w "24 klatkach" kreślą subtelny portret samego Kiarostamiego.