A w zasadzie - wcale nie taka krótka, bo blisko dwugodzinna. Film jaki jest, każdy widzi. Nie będę się czepiać strony realizacyjnej, chociaż dość już mam zdjęć wyglądających, jak kadry z Instagrama. Nie mogę też skrytykować aktorstwa - nie było ani złe, ani wybitnie dobre. Było i spełniło swoją funkcję.
Drażni, natomiast, wszystko inne.
Absurd opowiedzianej historii nadal do mnie nie dociera. Twórcy postanowili zachować informację 'based on true story' na sam koniec. Swoista wisienka na torcie, tyle tylko, że bez tortu. A może i z tortem, bo całość jest równie ciężkostrawna. I nie mam tu wcale na myśli brutalnych i okrutnych scen, które od czasu do czasu "eksplodują" pośród bokeh. Przez pozostałą część filmu (chcąc się bawić w procenty - jakieś 3/4), musimy uzbroić się w anielską wręcz cierpliwość i zaserwować sobie ze trzy mocne kawy, żeby nie przysnąć. Mój największy zarzut? Brak napięcia! Sucho, panie, sucho!

(dalszy tekst zawiera spoilery)

I coś jeszcze: główny bohater na siłę kreowany na swojego idola, Jezusa. W wersji punk. Jego męczeństwo - ach, tak piękne i symboliczne, przypłacone penisem i życiem - było dla mnie totalnie irracjonalne, całkowicie pozbawione sensu. Uzasadnione (?) jedynie potrzebą opieki nad biedną, molestowaną i bitą duszyczką. Nie kupuję tego. Przybłąkał się do nich, jak pies. Traktowano go, jak psa, a potem skatowano i wyrzucono do lasu. Być może wyjdę tu na zimną sukę, ale nie rusza mnie to kompletnie, bo przez cały okres trwania tej historii należało, po prostu, wykonać telefon na policję i spieprzać, jak najdalej!
Prawie dwie godziny usiłowałam zrozumieć motywację głównego bohatera. Jego punkt widzenia. Poległam. Bo jeśli chodzi o jego oprawców - okrucieństwa, zwłaszcza nieuzasadnionego, nikt mi wyjaśniać nie musi.

Dziękuję za uwagę i pozdrawiam!