Nie wierzę, że ten film oceniają różne tłumoki, które go po prostu nie zrozumiały i spłyciły. Film jest jedną wielką i niebanalną autoadaptacją, z autotematyzmem jako motywem głównym. Ma to odzwierciedlenie nie tylko w świadomych zachowaniach i słowach bohaterów, ale także w warstwie strukturalnej filmu, o której też wspominają, lecz mimochodem, jakby nie do siebie, a do widza. A większość tego jakby nie słyszy. I nie mówię tu tylko o samej akcyjniakowej końcówce! I braci Kaufmanów, i Laroche'a z Orlean można uznać jednocześnie za postaci rzeczywiste, jak i wymyślone, ponieważ to nie jest istotne, albo raczej są postaciami realnymi w nierealnym, abstrakcyjnym filmie. Dlatego w każdym temacie pojawiają się zaprzeczające sobie, lecz, a jakże, przekonane o swojej słuszności opinie i interpretacje. W tej warstwie one się od siebie nie różnią - jeśli scenarzyści są realni, to pisarka i kolo od orchidei też, jak Donald jest wymysłem - analogicznie. Największą bekę mam z ludzi, którzy całą fabułę sprowadzają do 'rozdwojenia jaźni' Charliego. To jest głupota, tak jak przez pryzmat zakończenia analizować cały film! Sam Charlie mówił przecież do brata o sztampowości motywu 2 osobowości, i(jaki niezwykły przypadek!) zaraz po tej rozmowie widzimy Donalda w różnych sytuacjach wykluczających go jako wymysł, alter ego, gdzie wcześniej wydawał się jedynie postacią w głowie Charliego(dlatego gra go sam Cage, jako bliźniak, by skonfundować widza. Niektórzy się zakręcili do teraz, z całym szacunkiem).

P.S. Kto pisał ten z***ny opis? -,-