Film ten nie jest na pewno arcydziełem, jak to wielu tutaj pisze, ale z pewnością warto go zobaczyć. Co najmniej z trzech powodów.
Pierwszy - Klaus Kinsky. Nigdy nie sądziłem, że rola aktorska może być aż tak dobra. Fabuła w warstwie psychologicznej byłaby trywialna, gdyby nie to, że całe to popadanie w manię wielkości Aguirre, przekraczanie granicy normalności przekazane jest przez prawdziwego psychopatę. Niepotrzebne są dialogi czy jakieś wyjątkowe zdarzenia-w spojrzeniach Kinskiego czuć straszny realizm, widać świadomość kogoś znajdującego się gdzieś 'poza', bezwzględną inność, która porusza podstawy własnej codzienności. Nie lubię nigdy takiego dorabiania myśli i skojarzeń, ale to co pokazuje Kinsky jest bezpośrednio i silnie uderzające. Warto to zobaczyć.
Druga kwestia - muzyka. Popol Vuh, krautrockowo-medytacyjna kapela z Niemiec, stworzyła dźwięki, które doskonale pasują do obrazów w filmie; lasów, słońca, rzek i gór. I choć cały album jest zdecydowanie zbyt monotonny, to akurat ten bezdennie pusty i pozornie obojętny emocjonalnie główny motyw (utwór nr 1 na płycie) powtarzany wiele razy w trakcie filmu sprawia, że świadomość przenosi się bezwolnie w naładowane specyficznym niepokojem miejsca.
Wiąże się to z ostatnią kwestią - ogólnym klimatem filmu. Nie lubię, gdy przekonuje się mnie tą cechą filmów do ich oglądania (zwykle usiłowania ich twórców by wywołać pewne dodatkowe kontekstowe stany odbieram jako pretensjonalność), to tutaj nie sposób o tym nie wspomnieć. Przydługie ujęcia płynącej wody, promieni słońca przedostających się przez poszycia czy dalekie pejzaże gór, zamiast nudzić (jak to zwykle bywa), tutaj zatrzymują wręcz chwilami oddech. Z tą hieratyczną muzyką w tle robi to zupełnie niespotykane wrażenie.
Podsumowując, choć treściami i znaczeniami film nie jest jako całość pobudzający czy inspirujący, to oferuje kilka ciekawych odniesień i emocjonalnych konsternacji, które są w stanie wzbogacić w jakiś sposób wyobraźnię.