Twórcy filmu mogli przez kilka miesięcy obserwować zza kulis powstawanie najpopularniejszego wenezuelskiego talk-show, którego najważniejszym gościem jest gospodarz - Hugo Chávez. Program, podczas którego El Presidente z upodobaniem pokazuje się na tle dymiących kominów rafinerii (symbol i źródło jego potęgi), to niezwykle widowiskowe socjotechniczne narzędzie, znakomicie sprawdzające się w kraju telenoweli. Chavez dzieli i rządzi z telewizyjnego ekranu: zwalnia ministrów, nacjonalizuje przemysł, demaskuje knowania, wysyła wojska, zapowiada wielkie zmiany. Porusza się helikopterem, dzięki czemu jest zawsze wypoczęty. Tymczasem rzeczywistość na poziomie ulicy w Caracas wygląda nieciekawie. Projekty społeczne, którymi puszy się Chavez, okazują się potiomkinowskimi wioskami. Szumnie zapowiadana powszechna opieka zdrowotna opiera się na najnowszym produkcie eksportowym reżimu Castro, jakim Kuba płaci za wenezuelską ropę - na kubańskich lekarzach, którzy za swoją pracą otrzymują tylko dach nad głową i wyżywienie. Dramatycznym problemem jest też wszechobecna przemoc - codziennie w strzelaninach ginie ponad dziesięć osób. O tym nie usłyszymy jednak w "Aló, Presidente!"