Również uważam, że nie jest to film o Mozartcie, nie on jest najważniejszy, bo i nie do końca historia zaproponowana przez scenarzystów pokrywa się z rzeczywistością. Dla mnie to film o ludziach takich jak Salieri. Ludziach, którym Bóg poskąpił talentu,którym dał jednak dar "widzenia" . Ludzie Ci widzą patetyczność swojego życia, chcąc coś osiągnąć, robią co mogą, starają się. Nic tu jednak nie pomoże, gdyż nie dostali tej boskiej cząstki. Boskiej cząstki, którą dostał ktoś inny. Zwykły dzieciak, który całe życie spędza na zabawie, podrywa każdą kobietę, która mu wpadnie w oko, który nie musi ćwiczyć, bo i tak jest geniuszem. Kiedy taki marny człowiek spotyka takiego geniusza, co może sobie pomyśleć? Dlaczego nie on dostał dar, chociaż tak bardzo go pragnął? Przecież on lepiej wykorzystałby ten talent. Dlaczego Bóg dał mu w ogóle życie, skoro cały czas miał być w cieniu ?


Według mnie urodzić się Salierim to jedno z gorszych co może spotkać. To wielki ból, którego nie sposób złagodzić. Żal do świata, i do samego Boga, którego cyniczny śmiech słyszymy przez całe życie.. Kiedy jest się filmowym Amadeuszem, tych uczuć nie ma, jest wieczna zabawa i kpina.

Zgadzam się z wypowiedzią, ale trzeba zwrócić uwagę na to, że takie myślenie w kategoriach "Przecież ja lepiej wykorzystałbym ten talent." nie jest zbyt uzasadnione. Bo skoro osoba tego talentu nie posiada, to nie może wiedzieć czy wykorzystałaby go lepiej. Owszem - jeśli zna siebie samego, to może uważać, że bardziej by go szanowała i że STARAŁABY się wykorzystać, ale nigdy nie ma pewności i myśleć o sobie, że by się zrobiło to czy tamto lepiej nie jest zbyt mądre.
A i faktem pozostaje, że Mozart swojego talentu wcale nie marnował. Przecież to był bardzo twórczy i płodny kompozytor. Komponował i to z uśmiechem na ustach nawet wtedy, kiedy nie było co do tych ust włożyć. Chociaż w filmie oczywiście zostało to nieco inaczej ukazane.

Też tak sądzę. Moim zdaniem najgorzej urodzić się Salierim - mieć wielkie pragnienie stania się narzędziem w ręku Boga przemawiającego do ludzi przez piękną muzykę i przy tym być pozbawionym talentu. To musi wywoływać straszna frustrację i może doprowadzić do obłędu, do powstania sprzecznych uczuć: podziwu i zazdrości wobec tego, kto ma ten talent, którego tak się pragnie. Kiedy się jednocześnie kogoś uwielbia i nienawidzi, i w pewnym momencie przeważy nienawiść, można zabić obiekt tej nienawiści, a potem pozostać z przytłaczającym poczuciem winy, że zabiło się kogoś tak wybitnego, tak wielkiego i utalentowanego.

Ambitne kino jest sztuką właśnie dlatego, że pozostawia pole do interpretacji, do dyskusji, do spoglądania na dzieło filmowe pod wieloma kątami. Z jednej strony mamy postać genialnego kompozytora będącego przedtem cudownym dzieckiem, a zarazem ekscentrycznego o charakterystycznym poczuciu humoru, jednocześnie pochłoniętego pracą i pogrążonego w długach i zmagającego się z ludźmi mu nieprzychylnymi, więc będącego ciekawą i fascynującą postacią, z drugiej mamy targanego frustracją i wewnętrznymi demonami ambitnego nieszczęśnika chcącego dorównać geniuszowi, ale pozbawionego talentu.

Do tego oczywiście w tym przypadku dochodzą techniczne aspekty filmu, jak scenografia, kostiumy, oddanie realiów epoki.

"Amadeusz" to wielki film, bo porusza tak wiele powiązanych ze sobą wątków.

heh Widze, ze sie zgodziliscie ze mna ale nie wiem czy dobrze zostalem zrozumiany. Moim zdaniem w gorszej sytuacji mimo wszystko znajdowal sie Mozart. Przeciez to on byl tak bardzo nierozumiany i naprawde nie doceniony przez swiat (jak na ironie). Saliari byl jedyna osoba w calym filmie, ktora zrozumiala Mozarta :)