Pomysł na film pojawił się istotnie dobry, względnie nawet twórczy, jeśli patrzeć pod kątem niejasnych działań Jane Toppan. Stąd zapewne zredukowana niemal do zera legenda postaci morderczyni (trzy poszlaki), którą przecież poznajemy już na początku filmu, więc swoisty wątek kryminalny, polegający na odkryciu, kto za tym stoi, w grę nie wchodzi. Z drugiej strony w zamian nie dostajemy ani charakterystyki psychologicznej postaci, ani nie jest ona cieniem grożącym bohaterom, pojawiającym się na obrzeżach, lecz kręci się wśród nich. Wątek postaci morderczyni zdaje się być z jednej strony marginalny, z drugiej, poprzez brak scen gore, bardziej sugerowanych i werbalizowanych niż pokazanych, nie jest zrównoważony aktami przemocy. Zatem o co twórcom chodziło? Czy po prostu o grę z widzami, czy zadecydowały ograniczone fundusze? Z pewnością „morałem” filmu nie jest groźba morderstw popełnianych dla kaprysu czy "rozrywki", bowiem chociaż Jane niewątpliwie jest szalona, nie jest pewne, czy gustuje w tego typu „zabawach”, a najprawdopodobniej kieruje się zemstą, tak iż tylko pewna tajemniczość jej motywów wprowadza tu pewne ożywienie. Z drugiej strony film sięga do skarbnicy tego typu kina; można nawet poczytać to jako hołd, w każdym razie wykorzystuje elementy z klasyków.
Sam pomysł na scenariusz nie jest zły, lecz, niestety, zawiodła realizacja: marny sposób kręcenia, filmowanie uproszczone, bez wykorzystania możliwości, jakie daje kamera, kiepska i nie zwracająca uwagi ścieżka dźwiękowa, wszystko razem nie sumuje się w napięcie i nie przykuwa do telewizora. Część aktorów dobrze sobie radzi z grą, jednak większość jest szara, a Debbie Rochon jako morderczyni wypada średnio i jest nieprzekonująca. Ogólnie film specjalnie nie wciąga. Brak scen gore to jednak poważna wada. "American Nightmare" nie robi wrażenia, zdecydowanie mu daleko do slasherów z lat 80. Radze samemu najpierw obejrzeć, zanim zaprosi się znajomych na seans.