Warto zwrócić uwagę na kluczowe pytanie dotyczące tego, czy doszło do samobójstwa. Analiza wydarzeń prezentowanych w filmie prowadzi do nieuchronnego wniosku, że centralną postacią tragedii jest egocentryczna żona, która odgrywa decydującą rolę w śmierci swojego męża. Niezależnie od tego, czy doszło do bezpośredniego ataku fizycznego, jej działania i manipulacje można uznać za przyczynę jego śmierci.

Portret żony, jako osoby pozbawionej empatii i manipulującej otoczeniem, wpisuje się w charakterystykę psychopatyczną. Demonstruje ona całkowity brak poczucia winy, przerzucając odpowiedzialność na innych, oraz nie wykazuje zdolności do odczuwania autentycznych emocji. Jej reakcja na śmierć męża, brak żałoby i obojętność, podkreślają, że partner nie miał dla niej żadnej wartości. W jej działaniach dominuje próba udowodnienia własnej niewinności, a nawet po wygranej sprawie sądowej pojawia się dyskusja z prawnikiem, dotycząca niestosownego pragnienia otrzymania nagrody za uniknięcie konsekwencji swoich czynów.

Film ukazuje tragiczny los męża, który staje się ofiarą manipulacji i jest doprowadzany do granic wytrzymałości. Odebrana mu została godność, autonomia, a ostatecznie życie, co stanowi głęboki komentarz na temat destrukcyjnych relacji międzyludzkich i psychologicznych mechanizmów, które mogą prowadzić do tak dramatycznych konsekwencji.

Jest to opowieść przerażająca, bo realistyczna, pokazująca, że potwory, przed którymi boimy się bronić, czasem śpią w naszym łóżku, ukrywając swoje prawdziwe oblicze za maską codzienności.