Spektakularna skandynawska alegoria ludzkiego istnienia inspirowana poematem Harry’ego Martinsona. Absolutnie absorbujący i niepokojący. Dopracowany w każdym detalu. Dla mnie statek kosmiczny zbaczający z kursu to ludzkość ze swymi oczekiwaniami, wiarą, tęsknotami i niemożnością funkcjonowania w pustce. Czy Mars to wiara w życie pozagrobowe, a przestrzeń Aniary to po prostu nasz świat? Bohaterka wyjaśnia w złości jednemu z pasażerów, że cel podróży to zimne, złe życie. To iluzja oczekiwać zbawienia gdzie indziej. Tymczasem obserwujemy, jak rozpada się nasza przestrzeń bez kompasu i nadziei. Jak umieramy tu i teraz. Naprawdę robi wrażenie.