Po gościu który napisał scenariusze do „28 dni później” i do „Sunshine” oczekiwałem czegoś wciągającego, emocjonującego, czegoś lepszego. „Unicestwienie” mnie rozczarowało, chciałem dobrego s/f, obejrzałem mocno spłyconą, luźną adaptację najsłabszego tomu z trylogii Southern Reach. Film ma kilka plusów; strona wizualna jest do pewnego momentu świetna (później pojawiają się szklane, lśniące drzewa i czar pryska), muzycznie jest różnie, ale raczej na plus. No i scena z niedźwiedziem – na chwilę pojawiły się emocje!

Ale tylko na chwilę, bohaterki są płaskie, nudne, nie wzbudzają żadnych uczuć, nie interesują mnie, ot – snują się po ekranie, bez motywu, bez strachu, bez emocji, bez energii. W książce było trochę podobnie, ale nie aż tak. Ventress była jakaś, miała motywy, tu po prostu się przemyka od sceny do sceny, Lena była była biologiem z zamiłowania, ale bez ambicji, z dość swobodnym stylem życia i kontekście Strefy mocno zmotywowana – w filmie zobaczyłem wonder woman, która z korpusu piechoty trafiła na katedrę medycyny na uniwerku. Strzela, prowadzi badania, prze na przód, na pewno przetrwa. I przetrwała. Żadnej nie potrafiłem kibicować. Według mnie naprawdę szkoda, że kosztem zbędnych scen (na przykład scena z wykładu) nie pogłębiono trochę postaci.

Wrócę do sceny z niedźwiedziem. Serio trzeba było ją za chwilę wyjaśnić za pomocą nadętej wypowiedzi jednej z bohaterek? To jakaś wskazówka w celu ustalenia odbiorców filmu? Pozdro dla niekumatych? Mnie to razi. Rażą mnie też akcje „Mamy noktowizor, więc zamiast go użyć - poświecimy w ciemność lampą” albo scena z mapą i odwracaniem się od światła. No głupio to wygląda, przynajmniej dla mnie, podobnie wybiórcze niedziałanie sprzętów w strefie.

Oglądając zwiastun miałem nadzieję na dukajowe skrzywienie (też przyszło z kosmosu i też było próbą inwazji) wymieszane ze Stalkerem, obejrzałem film, który mnie zmęczył, momentami irytował, który być może próbuje stawiać jakieś pytania, ale wolę te pytania sformułowane w stylu Dukaja czy Strugackich.