Czy pragnąłeś kiedyś bliskości ludzi, tego by cię docenili, polubili, a jednocześnie przebywanie z nimi było tak straszliwie przerażające i bolesne, że nie byłeś w stanie tego osiągnąć? Jeśli nie, być moze trudno będzie ci zrozumieć Janet Frame. Janet Frame, która gdy tylko opuściła bezpieczną strefę domową odkryła, ze świat reaguje na nią jakoś dziwnie. Inaczej, niż na pozostałe dziewczynki. Inaczej, niż by tego potrzebowała. Próbujesz to rozgryźć ale nie umiesz. Próbujesz wniknąć w świat, do którego tęsknisz, ale on cię wypluwa. Albo sam z niego uciekasz, bo jest zbyt przerażający. A potem siedzisz w domu i czujesz się potwornie, bo gdzieś za ścianą toczy się życie - bez Ciebie.
Nie wiadomo czemu. Ale jakoś tak jest. I tak będzie wciąż, i wciąż, aż samotność zacznie być tak nieznośna a lęki tak upiorne, że zwykłe codzienne czynności staną się niewyobrażalnie trudne.
Wyobraż sobie, że jesteś ogromnie uzdolnioną, bystrą osobą, ale najprostsza praca (zwłaszcza ta, gdzie wokół są ludzie) powoduje u ciebie tak wielki lęk, że nie jesteś w stanie tego znieść i imasz się najprostszych zajęć. I ludzie dziwią się, że z takim talentem, z takim wykształceniem wiedziesz takie życie. Bo wolisz myć talerze niż stać przed grupą ludzi, którzy będą cię oceniać.
Dramatyczna, wyjątkowo trudna do przetrwania była dla mnie częśc filmu tocząca się w szpitalu. To odczłowieczenie, całkowita pogarda, z jakimi traktowano pacjentów. Jeszcze mocniej zabolała mnie scena z nienarodzonym dzieckiem. MImo wszystko polecam ten film, bo dawno nie widziałam niczego tak wspaniałego. Nie znam ani jednej powieści Janet Frame, ale może uda mi się jakąś upolować w osiedlowej bibliotece.