Poza kilkoma chlubnymi wyjątkami, raczej nigdy nie miałem dobrego zdania
o współczesnym polskim kinie i podejrzewam że nie jestem odosobniony w tej
opinii. Jednakowoż, z nudów okrutnych sięgnąłem po "Anioła w Krakowie",
pożądając lektury lekkiej, łatwej i przyjemnej, bo i mordobicia tudzież
strzelaniny hałaśliwej mam już powyżej dziurek w nosie (powyżej uszu też...) .
I... o dziwo nie zawiodłem się!
Film bardzo przyjemny w odbiorze, nie epatujący zbytnio aktorzynami
znanymi z wszelkich możliwych seriali tv - jak to miało miejsce na ten
przykład w "Nigdy w życiu". Do tego ciekawy, chociaż może mało odkrywczy
scenariusz Beresia, a strona techniczna przedsięwzięcia nie pozostawiająca
wiele do życzenia.
Czy to takie lekkie, łatwe i przyjemne - tak do końca nie jestem pewien...
Na pewno nie jest to kino czysto rozrywkowe. Ja osobiście i uśmiałem się
trochę, a i zadumałem nieraz.
Nie chcę tutaj powielać bełkotu "krytyków" o "drugim dnie", "przesłaniu",
czy tym podobnych wymysłach. Z pewnością dla myślącego widza wszystko
jest tutaj jasne, a "myślącemu inaczej" powyższe bełkotania raczej nie
pomogą, szkodzą natomiast samemu filmowi. Dlaczego? Otóż na skutek tego
wymądrzania się, wiele osób odpuszcza sobie całkiem słusznie uważając że
od filmu należy im się ROZRYWKA, a nie jakieś dołujące studium
filozoficzno - psychologiczne. W tym filmie z pewnością jest spora doza
rozrywki. A co do reszty, to zostawmy ją "krytykom". Polecam!
(SELER)