Ktoś wcześniej napisał: film o konsumpcyjnym, smutnym jak pi*da społeczeństwie, poświęceniu własnej indywidualności, wewnętrznej walce bohatera. I tak, zgadzam się, jest to może jakieś tło ale ani to odkrywcze ani pokazane w satysfakcjonującej formie. Nie popełniałabym aż tak głębokiej interpretacji. Zwykły, nudny film o przeciętnym faceciku z kryzysem wieku średniego, który po latach stereotypowego małżeństwa (a może i stereotypowego całego życia) poszukuje niezwykłego 'kogoś' kto wyrwie go z marazmu i rutyny. Gdy fascynacja zostaje zaspokojona (być może nie pierwszy i nie ostatani raz) czar pryska a dziura okazuje się niczym nie wypełniona. Bo problem nie leży we wszystkich dookoła (banalnych i takich samych - myślę, że jednakowe głosy są subiektywnym odbieraniem rzeczywistości przez głównego bohatera) tylko w nim, małym człowieczku, który nigdy nie wziął spraw w swoje ręce i obwinia wszystkich dookoła.
Gdyby zmiast kukiełek (dość nieprzyjemnie zaprojektowanych) grali aktorzy wyłączyłabym to po 20 minutach. Animacja sama w sobie robi wrażenie ale ani postacie (smutny wiecznie nie zadowolony kurdupel i naiwna Lisa, której irytujący styl bycia miał być podejrzewam uroczy), ani fabuła, która leży i kwiczy, ani to, że tak bezczelnie próbowano mi wcisnąć pseudointelektualny bełkot i kazać mi myśleć, że jest w tym jakaś głębia, nie sprawia, że odbieram ten utwór dobrze.
Przytoczę wypowiedź @kejaj, która idealnie opisuje moje odczucia po seansie: "[...] o czym był film. O tym, jak nudne i rozczarowujące jest życie. O tym, jak człowiek szuka czegoś więcej, odpowiedzi na pytania, ekscytacji, wyjścia z rutyny i - nie znajdując tego - wraca do ponurej rzeczywistości lub - wracając do punktu wyjścia - wyłącza film". Ano.