Znęcona wysokimi ocenami miałam nadzieję na podobny szereg uczuć, jak podczas oglądania ,,Zaginionej dziewczyny”. Początkowo drewniane dialogi, i następujący później zwrot, daje świadectwo słuszności naszemu odczuciu nienaturalności ,,szczęśliwego małżeństwa”. Niestety w ,,Anorze” nic takiego się nie wydarzyło. Quasizwrotem było niespodziewane przełamanie filmu humorem. Gdy zdarzyła się już zabawna sekwencja, była niemiłosiernie rozciągana. Nużący efekt wywołała też ich powtarzalność. W scenie w samolocie dryblasy ojca Wani, dwukrotnie przerwały naradę rodzinną, podtrzymując ten sam sens humorystyczny. Scena napadu na dom Wani rozciągnięta do obrzygu. Przesadzone zagęszczenie przekleństw płynące z ust przymilnej Ani, momentami aż krzyczało z desperacji, by wywołać śmiech.
Film rozrywkowo nie zaskoczył, pierwsza, niehumorystyczna część bardzo szablonowa. Równie szablonowa, co droga do ukazania emocjonalnego oblicza głównych bohaterów. Spotkałam się z opinia, że bohaterowie są niesamowicie niejednoznaczni. W moim odczuci są tak niejednoznaczni, że nie znaczą po prostu nic szczególnego. Płacz Anory na końcu, mimo że muszę przyznać, że przejmujący (chyba zasługa aktorstwa nieprzeciętnej Mikey Madison), nie daje mi szansy na zinterpretowanie go w kontekście całego filmu. Anora sama była zepsuta moralnie, a relacja opierała wyłącznie na wizji korzyści materialnej, zawsze miła i obłudna, by czerpać jak największy zysk z portfeli swoich klientów. Nie kupiłam (o ile taki był zamysł reżysera), by Anora żywiła prawdziwe uczucia do Wani. Wydaje mi się, że po prostu spodobała się jej bańka świata bogaczy z nieskończoną fontanna rozrywki i przyjemności, więc w moim odczuciu końcowy płacz, nie był wyrazem zawiedzionych uczuć miłosnych. Jeśli ktoś by mi przyłożył pistolet do głowy i kazał zinterpretować finałową scenę, to wydaje mi się, że Anora poczuła gówno zalegające w człowieku, gdy upada jego rzeczywistość, opierająca się na dążeniu do zaspokojenia zachcianek. Jednak z własnej woli sama obracała się w takim, a nie innym środowisku. Sama uczestniczyła i tworzyła świat, którym gardzi. Film mogłby się połasić o nakreślenie jej powodów, by zająć się pracą seksualną, lecz nie wykorzystał tej szansy. Nie można uznać, że by była to typowa, trudna sytuacja materialna, bo warunki domu Anory wydawały się dogodne. Gdy już miałam płomyk nadzieji, że rozwinie się ten wątek w rozmowie z Igorem, gdy pytała go uporczywie dlaczego jej nie zgwałcił, wręcz mu to wyrzucając. Tak jakby umiała postrzegać siebie, tylko jako obiekt seksualny, z powodu wybrakowania w innych sferach życiowych (pozwoliłam sobie na to podejrzenie, ponieważ nie ma pokazanych żadnych zajęć ani pasji Anory), to rozmowa się urywa podobnie bezkontekstowo, jak pojawia się w filmie humor.
Obiło mi się o uszy, że reżyser rozpoczyna od wymyślenia sobie sceny finałowej przy tworzeniu filmów, bo ona najbardziej zapada w pamięć i najbardziej skłania do dyskusji, więc powinna być niejednoznaczna. Obraz tego reżysera podczas procesu twórczego jawi mi się jako kogoś, kto zasiada do stworzenia jakiegoś konceptu, by się nad nim zastanawiać dla samego zastanawiania i wywołania konsternacji. Czuje się tak, jakby doszukiwać się w czarnym kwadracie wiszącym w muzeum sztuki nowoczesnej uniwersalnej prawdy o świecie. Może znaczyć wszystko, jednocześnie nie znacząc absolutnie nic. Erotyka odrzuca, sceny ociekające seksem nie służą ukazaniu jakiegokolwiek przesłania, w mojej opini próba nadania filmowi komercyjnych walorów, czasami ciężko było uwierzyć, że nie spełniały podobnej funkcji, co pornografia. Nie rozumiem zachwytu nad filmem i wysokich ocen, wyczuwalny brak spójnej koncepcji, sklejka bezsensowych, ładnie nakręconych scen, na tyle sugestywnie oprawiona, by skłaniać do szukania czegoś intrygującego w filmie. + za pare zabawnych scen i podobały mi się świecące pasemka we włosach Anory.